Predictive validity

*Εγκυρότητα πρόγνωσης. Ingenkamp 2001:76. Τσιμπούκης 1979:93.

Κύρος προγνώσεως. Δημητρόπουλος 20057:257. Μάνος 1976:42.

Προβλεπτική εγκυρότητα. Τσοπάνογλου 20102:165.

Προγνωστική εγκυρότητα. Ζαβλανός 2003:320-321. Κασσωτάκης 200110:224.

Προγνωστικό κύρος. Δημητρόπουλος 20057:257. Ζαβλανός 2003:320-321.

Στην εκπαιδευτική αξιολόγηση, η εγκυρότητα πρόγνωσης αναφέρεται στο βαθμό αντιστοιχίας ή συνάφειας του αποτελέσματος μιας εξέτασης με το αποτέλεσμα μιας άλλης μέτρησης, που ειναι μελλοντική σε σχέση με την εξέταση/αξιολόγηση και χρησιμοποιείται ως κριτήριο ή σημείο αναφοράς. Συνεπώς, η εγκυρότητα πρόγνωσης είναι μια εγκυρότητα στη βάση κριτηρίων.

Για παράδειγμα, όταν αξιολογούμε την ικανότητα ενός αριθμού ατόμων στη γερμανική γλώσσα για ακαδημαϊκή χρήση, θεωρούμε ότι η μέτρησή μας έχει εγκυρότητα πρόγνωσης, σε περίπτωση που διαπιστωθεί υψηλή συνάφεια μεταξύ των αποτελεσμάτων της αξιολόγησης και του βαθμού ικανοποίησης των εν λόγω ατόμων από την ικανότητά τους στην παρακολούθηση των μαθημάτων και των καθηγητών στα πανεπιστήμια στα οποία πήγαν για μεταπτυχιακές σπουδές.

Ένας πρακτικός τρόπος υπολογισμού της προγνωστικής εγκυρότητας για μικρό αριθμό βαθμών (π.χ. μιας τάξης) είναι και η μέθοδος ταξινόμησης της διαφοράς σειράς (Ζαβλανός 2003:322-323), δηλαδή ο υπολογισμός του δείκτη συνάφειας Spearman. Σύμφωνα με τον Ζαβλανό, οι μαθητές υπόκεινται σε δύο δοκιμασίες, μία του μαθήματος (για παράδειγμα του μαθήματος αγγλικής γλώσσα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) και μία άλλη, που αποτελεί το κριτήριο (για παράδειγμα, οι εξετάσεις του Κρατικού Πιστοποιητικού Γλωσσομάθειας). Κατόπιν υπολογίζεται ο δείκτης συνάφειας. Όσο περισσότερο το αποτέλεσμα αυτού του συντελεστή τείνει προς τη μονάδα τόσο καλύτερη θεωρείται η εγκυρότητα πρόγνωσης.

Βιβλιογραφία

  • Δημητρόπουλος Ε. (20057). Η εκπαιδευτική αξιολόγηση: Η αξιολόγηση του μαθητή. Μέρος Δεύτερο. Αθήνα: Εκδ. Γρηγόρη.

  • Ζαβλανός Μ. (2003). Διδακτική και αξιολόγηση. Αθήνα: Εκδ. Σταμούλης.

  • Κασσωτάκης Μ. (200110). Η Αξιολόγηση της επιδόσεως των μαθητών: Μέσα, Μέθοδοι, προ­βλή­ματα, προοπτικές. Αθήνα: Εκδ. Γρηγόρη.

  • Μάνος Γ. Κ. (1976). Μέθοδοι Αξιολογήσεως της Επιδόσεως των Μαθητών. Αθήνα.

  • Τσιμπούκης Ι. Κ. (1979). Η Μέτρηση και η Αξιολόγηση στις Επιστήμες της Αγωγής: Βασικές έννοιες. Τ. Α'.Αθήνα: Ορόσημο.

  • Τσοπάνογλου Α. (20102). Μεθοδολογία της επιστημονικής έρευνας και εφαρμογές της στην αξιολόγηση της γλωσσικής κατάρτιση. Θεσσαλονίκη: Εκδ. Ζήτη.


  • Ingenkamp K. (2001). Εγχειρίδιο Παιδαγωγικής Διαγνωστικής (μτφρ. Λ. Κουτσούκης). Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη.