Μεταφόρτωση ως PDF Εκτύπωση <>

Μια μόνο ιδέα μού ήρθε από τότε που τελείωσα αυτή τη μετάφραση: να ανακαλύψω μια νέα γλώσσα. Στην αρχή τη βρήκα εξωφρενική. Τι τη χρειαζόμουν μια τρίτη γλώσσα; Θυμήθηκα πόσο είχα κοπιάσει όταν ήμουν είκοσι τεσσάρων χρονών για να μάθω τα γαλλικά, και τις προσπάθειες που είχα καταβάλει δέκα χρόνια αργότερα για να συμφιλιωθώ με τη μητρική μου γλώσσα. Ανέτρεξα ακόμη πιο μακριά στο παρελθόν, στην εποχή που η μητέρα μου μου δίδασκε το ελληνικό αλφάβητο. Δυσκολευόμουν απίστευτα να ξεχωρίσω το ένα γράμμα από το άλλο. Η μητέρα μου απελπιζόταν. Ανακάλυψε πολύ νωρίς ότι δεν είχα καμία κλίση στις γλώσσες. Δεν έχω συγκρατήσει σχεδόν τίποτα από τα μαθήματα αγγλικών που παρακολούθησα επί σειρά ετών στο σχολείο.

Κι όμως, μου ήταν αδύνατο ν' απαλλαγώ από αυτή την ιδέα. Έπρεπε άραγε να παραδεχτώ ότι είχε κάποιο νόημα; Μήπως ήθελα ν' αποδείξω στον εαυτό μου ότι ήμουν ακόμη ικανός, στα πενήντα δύο μου χρόνια, να μάθω κάτι καινούριο; Μοιραία γίνεται κανείς λίγο βλάκας όταν αρχίζει τη σπουδή μιας γλώσσας, επιστρέφει στη νηπιακή ηλικία. Να νοσταλγούσα άραγε αυτή την περίοδ της ζωής μου όπου δεν ήξερα ακόμη να μιλάω; Όσο κι αν με ταλαιπώρησε η κατάκτηση των γαλλικών, μου πρόσφερε και κάποιες χαρές. Ορισμένες από τις λέξεις που ανακάλυπτα μ' ενθουσίαζαν, και προσπαθούσα, όχι χωρίς κέφι, να τις συνδυάζω μεταξύ τους για να σχηματίζω φράσεις. Τα γαλλικά με διασκεδάζουν λιγότερο από τότε που έγιναν ένα είδος εργαλείου που μου επιτρέπει να βγάζω, άλλοτε καλά κι άλλοτε όχι, τα προς το ζην. Δεν τα βλέπω πια ως ξένη γλώσσα: πάνε τόσα χρόνια που τα έμαθα ώστε μου φαίνεται ότι τα ήξερα ανέκαθεν. Ίσως σκέφτηκα να ανακαλύψω μια ξένη γλώσσα απλά και μόνο επειδή δεν ήξερα καμιά.

Το σχέδιό μου ωρίμαζε ερήμην μου. Ένα πρωί, ανοίγοντας τα μάτια μου, συλλογίστηκα την Αφρική. «Θα μάθω μια αφρικάνικη γλώσσα ελάχιστα γνωστή», είπα μέσα μου.