• 1)
  • α) Ύψωμα γης, μικρός λόφος:
    • (Νομοκ. 385¹⁸)·
  • β) τεχνητό ύψωμα γης που χρησιμοποιείται ως σύνορο, χώρισμα ανάμεσα σε χωράφια:
    • περί συνόρων των χωραφίων και αν γκρεμνισθεί ο όχθος (Βακτ. αρχιερ. 180).
• 2) Ακροποταμιά, ακροθαλασσιά:
  • επτά βόδια παχία, … έστεκαν εις τον όχτον του ποταμού (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 148^v)·
  • εις βράχη φοβερά και εις όχθον της θαλάσσης (Λίβ. Sc. 1585).

[αρχ. ουσ. όχθος. Ο τ. και σήμ. λαϊκ.]

• Όχθη:
  • ο τόπος εκείνος είναι κατάδασος πολλά εις το όχθος του ποταμού (Προσκυν. Κουτλ. 390 144²⁵).

[<ουσ. όχθος ο με αλλαγή γένους. Η λ. στο Lampe]