• 1) Πτηνό, πουλί (γενικά):
  • (Λίβ. Esc. 2710), (Διγ. Esc. 1513)·
  • (σε μεταφ.):
    • ο ρήγας μας, … ο ποίος είναι έναν όρνεον και εμείς τα πτερά του (Μαχ. 234²³).
• 2)
  • α) Αρπακτικό σαρκοφάγο πουλί, όρνιο:
    • σκοτώνουν και αφήνουν σε και τρώγουν σε τα όρνεα (Διήγ. παιδ. 234· Ιστ. Βλαχ. 314)·
    • (σε μεταφ.):
      • Απήτις το κακό θεριό, τ’ όρνιο (ενν. η άλλοτε σκληρή γυναίκα), πουλίν εφάνη (Φαλιέρ., Ιστ. 63 (έκδ. ωριό· διόρθ. Αλεξίου.)).
  • β) αρπακτικό πουλί γυμνασμένο για κυνήγι:
    • Περί των γερακιών … και πάντων των ορνέων τά … ένι συνηθισμένοι να αναγιώσουν διά να κυνηγούν (Ασσίζ. 200⁹).
• 3) Πετεινός:
  • εκίνησαν … αφού το όρνεον έκραξε εκ το κατουνοτόπιν (Αχιλλ. (Smith) N 476).

[αρχ. ουσ. όρνεον. Ο τ. όρνιο στο Βλάχ. και σήμ. Ο τ. όρνιον στο Somav. Τ. όρνον σήμ. ποντ.]

• Που έχει κατασπαραχτεί από όρνια:
  • όστις φάγει ψόφιον κρέας ή θηριάλωτον, ήγουν λυκοφάγωμα ή ορνεοπάτακτον, … μη κοινωνήσει χρόνους δύο (Μαλαξός, Νομοκ. 455).

[<ουσ. όρνεον + πατάσσω. Λ. -ον στο Du Cange. Η λ. τον 6. αι.]

• Που έχει κατασπαραχτεί από όρνια:
  • Ει τις ιερεύς φάγει ψόφιον κρέας ή λυκοφάγωμα ή ορνεοσπάρακτον, … καθαιρείσθω κατά τον ξγ́ κανόνα των αγίων Αποστόλων (Μαλαξός, Νομοκ. 176).

[<ουσ. όρνεον + σπαράσσω]