• 1)
  • α) Που ισχύει, διαρκεί, υπάρχει για πάντα, αιώνιος, παντοτινός:
    • θάνατον παντοτινόν έκαμε την ζωήν μου (Σουμμ., Παστ. φίδ. Γ́ [887]· Πανώρ. Δ́ 290), (Πεντ. Αρ. IV 7)·
  • β) διαρκής, αδιάλειπτος, αδιάκοπος:
    • οι κρίσες μου κι οι πόνοι μου παντοτινοί εγενήκα (Ερωφ. Έ 508).
• 2) Διαχρονικός:
  • επιθυμούν όλοι να κάμουν κανένα παντοτινόν πράγμα … διά την τιμήν της πατρίδος (Ροδινός 160).
• 3) Που ισχύει για όλη τη διάρκεια της ζωής κάπ., ισόβιος:
  • σκλάβο σου παντοτινό, κάτεχε, θες με κάμει (Ιντ. κρ. θεάτρ. Β́ 97).
• 4) (Προκ. για σύζυγο) νόμιμος:
  • (Φορτουν. Β́ 394)·
  • παντοτινό του ταίρι έκαμε τη γυναίκα μου! (Ερωφ. Γ́ 300).
• 5) (Προκ. για πληγή) αγιάτρευτος:
  • μια πληγή παντοτινή στα σωθικά μου εφήκες (Ερωτόκρ. Έ 20).
• 6) (Προκ. για φωτιά) άσβηστος, ασίγαστος:
  • 'στιά παντοτινή να καίγεται ιπί το θεσιαστήρι (Πεντ. Λευιτ. VI 6).

[<επίρρ. πάντοτε + κατάλ. ‑ινός. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]