• 1)
  • α) Εντελώς έρημος, ολομόναχος, εγκαταλειμμένος, στερημένος από κάπ. ή κ.:
    • επεριπάτησα με πολλήν ανάγκην και … είμαι παντέρημος (Διγ. Άνδρ. 370¹⁵· Θησ. Ϛ́ [2⁵])·
  • β) κατεστραμμένος (οικονομικά):
    • τά κέρδαισεν (ενν. ο ζαριστής) … τα χάνει και γίνεται παντέρημος (Σαχλ. Á PM 145).
• 2) (Ειρων. ή υποτιμ. προσφών. και χαρακτηρισμός) δύστυχος, ταλαίπωρος, κακότυχος:
  • παντέρημε, τρία 'ν’ τα γένια σου, σπανούριε (Σπανός A 105· Σαχλ. N 324).
• 3) (Προκ. για πάθη) αξιοθρήνητος:
  • ψυχές οπού δεν μολύνουνται εις τούτα τα πάθη τα παντέρμα του κόσμου (Πηγά, Χρυσοπ. 90 (17)).
• 4) (Προκ. για δέντρο) απογυμνωμένος, κατάξερος:
  • ήτον ξερόν (ενν. το δένδρο), παντέρημον, το φύλλον μαδισμένον (Χούμνου, Κοσμογ. 346).

[<παντ(ο)‑ + επίθ. έρημος. Ο τ. ‑έρμος και η λ. (9. αι.) και σήμ.]