• I. Ενεργ.
  • Ά (Μτβ.) κάνω κ. να παλιώσει·
    • (μεταφ.):
      • το μάκρος του καιρού τα πάντα παλαιώνει (Πένθ. θαν. 561).
  • Β́ Αμτβ.
    • 1)
      • α) Γίνομαι πολλών χρόνων, γερνώ:
        • ότι να γεννήσεις παιδιά και παιδιά των παιδιών και να παλαιώσετε εις την ηγή (Πεντ. Δευτ. IV 25· Γέν. XVIII 12)·
      • β) τραβώ σε μάκρος, χρονίζω:
        • όσο πλέον επαλαίωνε η αμαρτία τόσο πλέον η βασιλεία υπήγαινε χειρότερα (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 115^r).
    • 2)
      • α) Φθείρομαι:
        • (Πεντ. Δευτ. XXIX 4)·
      • β) σβήνω, μαραζώνω:
        • Να 'χει … αγάπην μυστικήν, που πάντα … στέκει ζωντανή κι ουδέποτε παλιώνει (Σουμμ., Παστ. φίδ. Έ [18]).
• II. (Μέσ.) εθίζομαι·
  • (μεταφ.) βουλιάζω, βυθίζομαι:
    • επαλαιώθηκες εις την αμαρτίαν (Βενετσάς, Δαμασκηνού Βαρλαάμ 113²).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • α) παλιός:
    • την παλιωμένην ελπίδα μας μου ξανακαινουργώνουν (ενν. οι μεγάλες φαντασιές) (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ά [916])·
  • β) (υβριστ.) αχρείος:
    • γραυ παλαιωμένη (Πτωχολ. α 644).

[αρχ. παλαιόω. Ο τ. στο Meursius (‑όννειν) και σήμ. Η λ. και σήμ. (ΑΛΝΕ)]