• α) Εξαιρετικά αγαπητός:
  • (Διγ. A 4094)·
  • παμφίλτατον … υιόν (Νεκταρ., Ιεροκοσμ. Ιστ. 101)·
  • (σε προσφών. αγαπημένου προσώπου):
    • διχώς εσένα τι φελώ, παμφίλτατή μου κόρη (Θησ. Ζ́ [133⁸])·
  • (σε αποστροφή προς τον αναγνώστη):
    • (Προσκυν. Ιβ. 845 982)·
• β) πολυπόθητος:
  • χαίρων τα κάλλη τα παμφίλτατα της ωραίας τρυγόνος (Διγ. Z 2261).

[<παν‑ + επίθ. φίλος. Ο υπερθ. τον 4. αι. (TLG). Η λ. στο Somav. με διαφορ. σημασ.]