• 1)
  • α) Αρεστός· αγαπητός:
    • (Χρον. Μορ. H 8765)·
    • ανδρόγυνον ορεκτικόν, στον κόσμο ηγαπημένον (Ιμπ. (Legr.) 37)·
  • β) ποθητός, επιθυμητός (ερωτικά):
    • (Θησ. Γ́ [40³])·
    • Παληκαράκι ορεχτικό, π’ εσύ είσαι η φωτιά μου (Σουμμ., Παστ. φίδ. B́ [541])·
  • γ) γοητευτικός:
    • στη γη … δε βρίσκουνται … ομορφιές αμάδι καλύτερες και ορεχτικές (Φορτουν. Ιντ. ά 87)·
  • δ) (προκ. για πράγμα ή τόπο) αρεστός, όμορφος:
    • ρούχα … ορεκτικά και όμορφα (Θησ. Θ́ [61⁶])·
    • περβόλι ορεχτικό (Ερωτόκρ. Ά 1393).
• 2) Ευχάριστος, απολαυστικός:
  • (Θησ. Γ́ {29⁴])·
  • ορεκτικόν αηδόνι (Φαλιέρ., Ιστ. 321).
• 3) Πρόθυμος:
  • ανέναι κι είναι ορεχτικός να κάμομε το γάμο (Πανώρ. Έ 162).
• 4) Που ανοίγει την όρεξη, ορεκτικός:
  • η ιστία … κάνει και αυξάνει η χάρις η ορεχτική (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 41^r).
• 5) (Το ουδ. άκλ. ως επιθετ. προσδ. ουσ. κάθε γένους και αριθμού) πολύτιμος:
  • από ορεχτικό λαγκάδια του ναιώνα (Πεντ. Δευτ. XXXIII 15).

• Το ουδ. ως ουσ. =
  • 1) Απόλαυση:
    • αυτός (ενν. ο Άσερ) να δώσει οροχτικά του βασιλεά (Πεντ. Γέν. XLIX 20).
  • 2) Ορεκτικό φαγητό:
    • κάμε εμέν ορεχτικά … και να φάγω (Πεντ. Γέν. XXVII 4).
  • 3) (Άκλ.) πολύτιμα δώρα:
    • από ορέχτικό ηγής και το γέμισμά της (Πεντ. Δευτ. XXXIII 16).

[αρχ. επίθ. ορεκτικός. Ο τ. ‑χτι‑ και η λ. και σήμ.]