• 1)
  • α) Με τον ίδιο τρόπο· παρομοίως:
    • (Προδρ. IV 529 χφφ VPK κριτ. υπ.), (Ερμον. B 9, Λ 310)·
  • β) (με επόμ. το και):
    • (Θρ. Κυπρ. Μ 420), (Ερμον. Λ 60)·
  • γ) (με προηγ. το άρθρο το):
    • η θυγατέρα του Φαραώ … είχε το (ενν. το παιδί) ώσπερ υιόν της και το ομοίως το αγάπα και ο Φαραώ (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 155^r).
• 2)
  • α) Επίσης, ακόμη, καθώς:
    • (Βέλθ. 956), (Σφρ., Χρον. 116¹⁹)·
  • β) (με επόμ. το και):
    • απήρα το σκουτάριν μου, ομοιώς και την θαμπούραν (Διγ. Z 3021)·
  • γ) (με προηγ. το άρθρο το):
    • την μεγάλην νηστείαν οπού έκαμε ο Αδάμ το ομοίως και η Εύα (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 78^r).
• 3) Εξίσου, στον ίδιο βαθμό:
  • πε μου άλλος α βρίσκεται ωσάν εμέν ομοίως σε τύχη (Βεντράμ., Φιλ. 16)·
  • (με γεν.):
    • ομοίως της τιμής σου (Πικατ. 511).

[αρχ. επίρρ. ομοίως. Η λ. και σήμ. λόγ.]

• 1) Το να γίνει κάπ. όμοιος με κάπ. άλλο, ομοιότητα (εδώ θεολ. προκ. για την ομοιότητα του ανθρώπου με το Θεό):
  • ας κάμομεν τον άνθρωπον κατά την εδικήν μας εικόνα και … ομοίωσιν (Χριστ. διδάσκ. 29)·
  • έκφρ. το καθ’ ομοίωσιν = το γεγονός ότι ο άνθρωπος πλάστηκε με τη δυνατότητα να γίνει όμοιος με το Θεό:
    • (Γλυκά, Αναγ. 401).
• 2) Εμφάνιση, μορφή, παρουσιαστικό· έκφρ. εις ομοίωσιν (κάπ.) = με τη μορφή (κάπ.):
  • ήλθε το πνεύμα το Άγιον εις ομοίωσιν μιας περιστεράς (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 289^v).

[αρχ. ουσ. ομοίωσις. Η λ. και σήμ. λόγ. (‑η, ΛΚΝ)]