• Ε, καλέ, μωρέ:
  • (Μπερτολδίνος 120).

[<ιταλ. olà]

• 1) Ολόκληρος:
  • Εκείνο τό υποσχεθείς, ολάκερον το δίδε (Κομν., Διδασκ. Δ 360)·
• 2) Που έχει όλα του τα μέλη, ακέραιος, άρτιος:
  • ολάκερον το λείψανον του αγίου (Ροδινός 199)·
  • (σε μεταφ.):
    • πόθου και πόνου ολάκερον … εξέβη δένδρον (Λίβ. N 3382).

[<ολο‑ + επίθ. ακέραιος. Ο τ. στο Βλάχ. και σήμ. κυπρ. και κρητ. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]

• Πολύ τολμηρός, θαρραλέος, γενναίος:
  • (Θησ. Ή [51¹]).

[<ολο‑ + επίθ. απόκοτος]

• 1)
  • α) Κατασκευασμένος όλος από ασήμι:
    • θυμιατόν ολάργυρο (Πανώρ. Δ́ 266· Διγ. Esc. 1652)·
  • β) που έχει σ’ όλη την επιφάνειά του κοσμήματα ή επίστρωμα από ασήμι, αργυροποίκιλτος, επάργυρος:
    • σκριτόριο … ολάργυρο (Ερωτόκρ. Ά 1423)·
  • γ) (προκ. για ύφασμα) φτιαγμένος ή κεντημένος με ασημένια κλωστή:
    • (Θησ. Β́ [19⁷]), (Ριμ. κόρ. 719).
• 2) (Μεταφ. προκ. για μέλος του σώματος) που έχει το χρώμα του ασημιού, ολόλευκο:
  • στήθη ολάργυρα (Πανώρ. Ά 82).

[μτγν. επίθ. ολάργυρος. Η λ. και σήμ. (ΑΛΝΕ)]

• Κάτασπρος, κατάλευκος:
  • ολάσπρα … ρούχα (Λίβ. Esc. 474)·
  • νησόπουλον ολάσπρον (Πορτολ. Α 9³).

[<ολο‑ + επίθ. άσπρος. Τ. ολόασπρος σήμ.]

• Πλησιάζω, συναντώ, «διπλαρώνω» κάπ.:
  • οπού εκοίταζεν … έμορφη γυναίκα, α δεν την ολάστιζεν δεν εγίνονταν (Συναδ. φ. 31^r).

[<τουρκ. ulașmak]