• 1) Κατ’ ιδίαν, ιδιαιτέρως:
  • σ’ έκραξα εδεπά ξεχωριστά (Ροδολ. Ά 89· Μάξιμ. Καλλιουπ., Κ. Διαθ. Μάρκ. θ́ 2).
• 2)
  • α) Μεμονωμένα (με επόμ. γεν. προσωπ. αντων.):
    • ο βασιλεύς με λογισμόν ξεχωριστά του πάγει (Χούμνου, Κοσμογ. 726)·
  • β) έκφρ. ξεχωριστά από = χωριστά από, χωρίς:
    • (Λεηλ. Παροικ. 634).
• 3) Χωριστά ο καθένας ή το καθένα:
  • πάσα κιανείς για λόγου του ξεχωριστά κοπιώντας (Πανώρ. Πρόλ. 37· Ροδολ. Γ́ 82).
• 4)
  • α) Ιδίως, ιδιαιτέρως:
    • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Γ́ [1366])·
    • εις όλας μεν τας ημέρας, αμή ξεχωριστά εις τες Κυριακές (Δαμασκ. Στουδ., Διάλ. 454· Διαθ. 17. αι. 3^18· )>
  • β) περισσότερο:
    • Ξεχωριστά αφεντάκης του παρ’ άλλο είχε διά το παιδί καημό μεγάλο (Λεηλ. Παροικ. 453).
• 5) Επιπλέον:
  • (Φορτουν. Γ́ 343).
• 6) Τόσο περισσότερο, κυρίως:
  • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ά [337, 1039]).

[<επίθ. ξεχωριστός. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ.]