• 1)
  • α) Το να μένει κανείς μόνος, απομόνωση, μοναξιά:
    • (Καλλίμ. 1890, 2247)·
    • είπον γενέσθαι μόνωσιν, έξω δε πάντας βαίνειν (Βίος Αλ. 5840)·
  • β) (συνεκδ.) ερημιά:
    • πολλή γαρ ην η μόνωσις του παραξένου τόπου (Καλλίμ. 408).
• 2) Αποχωρισμός, απομάκρυνση:
  • Αποχαιρέτημα πικρόν, μόνωσις μετά πόνου (Καλλίμ. 269).

[αρχ. ουσ. μόνωσις. Η λ. και σήμ. (‑η)]