• 1)
  • α) Τμήμα, μέρος (συνόλου):
    • Όμηρε …, ειπέ μας κι εσύ μοιράδι από τα κακά των γυναικών (Συναξ. γυν. 450· Σουμμ., Παστ. φίδ. Έ [364])·
  • β) (προκ. για πρόσωπα) ομάδα, κατηγορία:
    • εις τρία μοιράδια χώρισε όλους τους εδικούς του (Θησ. Β́ [52⁴]· Χρον. σουλτ. 109^26·)>
  • γ) (σε ιδιάζ. χρ. για τους νεκρούς):
    • Αυτοί οπού χαίρουνται έχουν εδώ μοιράδιν, εκ τούς … επέψαν εις τον 'Αδην; (Απόκοπ. 137).
• 2)
  • α) Μερίδιο, μερτικό, κλήρος:
    • Εκάστῳ ισοστάθμιον το μοιράδιον δίδουν (Παϊσ., Ιστ. Σινά 955 κριτ. υπ.)·
    • Περί μοναχού οπού … ζητά μοιράδι του από τους γονείς του (Βακτ. αρχιερ. 167)·
  • β) ανταμοιβή, δωρεά:
    • απού 'γραψε τα άνωθε δώσε κι αυτού μοιράδι, με τους αγαπημένους σου ας είν’ κι αυτός ομάδι (Π. Ν. Διαθ. φ. 336β 17· Απόκοπ. 433)·
  • γ) φέουδο:
    • ίνα ηπορῄς επαρήναι δέκα παροίκους εκ των μοιραδίων (Συνθήκ. Καλλ. 319).

• Εκφρ.
• 1) Εκ το ιμοιράδιν (ή μεράδιν) μου = εκ μέρους μου, εξ ονόματός μου (εξουσιοδότηση):
  • (Χρον. Μορ. H 5783), (Χρον. Μορ. P 6578).
• 2) Διά ιμοιράδι μου = για λογαριασμό μου:
  • (Χρον. Μορ. H 7102).
  • Φρ.
  • 1) Έχω μοιράδιν από κ.= απολαμβάνω μέρος ενός πράγματος (πβ. μερτικόν Φρ. 2):
    • (Θησ. (Foll.) Ι 31.)>
  • 2) Έχω μοιράδι σε κάπ. = συνδέομαι με κάπ., είμαι οικείος (πβ. μοίρα Φρ. 5):
    • (Π. Ν. Διαθ. φ. 336β 13)·
  • 3) Δεν έχω στη γη μοιράδι = δεν δικαιούμαι από τα αγαθά της γης· είμαι δυστυχής:
    • (Περί ξεν. 501).
  • 4) Στήνω καλόν μοιράδιν = αποκτώ αξιόλογη θέση:
    • (Γεωργηλ., Βελ. Λ 40).

[<ουσ. μοίρα + κατάλ. ‑άδιον. Κατά ΛΚΝ ουσιαστικοπ. ουδ. του μτγν. επιθ. μοιράδιος. Η λ. το 12. αι. Οι τ. ‑ι και μεράδι και σήμ. ιδιωμ.]