• α) Που μισεί το καλό, κακός, φθονερός:
  • πολύτροπος ανήρ, μισόκαλος, θυμώδης (Μανασσ., Ποίημ. ηθ. 697)·
• β) (προκ. για το διάβολο):
  • (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 459)·
  • ο μισόκαλος ο δαίμονας (Χούμνου, Κοσμογ. 1007).

• Το αρσ. ως ουσ. = ο διάβολος:
  • εφθόνησε ο μισόκαλος και μου ήλθε συμφορά (Αγάπ. (Κωστούλα) 70)·
  • (υβριστ.):
    • (Ναθαναήλ Μπέρτου, Ομιλίαι XI 11).

[μτγν. επίθ. μισόκαλος]