• 1) Ανώτατος αξιωματούχος της βυζαντινής αυλής:
  • ορίζει (ενν. ο βασιλεύς) τους μεσάζους του (Φλώρ. 609 κριτ. υπ.)·
  • έκφρ. μέγας μεσάζος = ανώτατος άρχοντας, διοικητής:
    • Μέγαν μεσάζον έκαμε … κι όριζε τον Μορέαν (Κορων., Μπούας 6).
• 2) Μεσολαβητής:
  • Θησεύς τον έποισε μεσάζον στα κρυφά του (Θησ. Δ́ [59⁵]).

[<ουσ. μεσάζων (βλ. ‑ω) με μεταπλ.]