• α) Έφηβος, νεαρός:
  • (Βίος Αλ. 713)·
• β) βρέφος, νήπιο:
  • Ο βασιλεύς είχεν υιόν μειράκιον να βαφτίσει (Χρον. Μορ. H 4336)·
  • (μεταφ. προκ. για ζώο):
    • μειράκιον ακόμη (ενν. ο αετός) έναι … τυφλόν (Χρησμ. (Βέης) 14⁴²)·
• γ) (μεταφ. με υποτιμ. σημασ. προκ. για έθνος ή λαό) αυτός που εμφανίστηκε πρόσφατα και χωρίς δυνάμεις:
  • το μειράκιον, το σιχαντό το έθνος (ενν. το τουρκικό) … εγίνη αυθέντης μέγας (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 489).

[αρχ. ουσ. μειράκιον. Η λ. και σήμ. λόγ. (‑ο)]