• 1) Υπερβολικά, πολύ:
  • δειλιώ μεγάλα (Ροδολ. Γ́ 161)·
  • μεγάλα φημισμένη (Εγκ. αγ. Δημ. 106⁵⁷).
• 2) Δυνατά, με θόρυβο· με παρρησία:
  • έβαλεν φωνήν μεγάλα (Μαχ. 64¹⁹)·
  • να γελούν μεγάλα (Ερωτοπ. 467)·
  • αγανακτώ και λέγω το μεγάλα (Σαχλ. B́ PM 389).
• 3) Προσεκτικά, με ακρίβεια:
  • πάντα γνωρίζω αληθώς 'ξετάζοντας μεγάλα (Διγ. Z 1929).
• 4) ?Αλαζονικά, με θρασύτητα:
  • (Συναξ. γυν. 1198).

[<επίθ. μέγας - μεγάλος. Η λ. στο Βλάχ.]

• Αποκτώ περιουσία και δύναμη:
  • εμεγάλυνεν ο ανήρ κι επήγεν πγαίνοντα και μεγαλαίνοντα ως ότι εμεγάλυνεν πολλά (Πεντ. Γέν. XXVI 13).

[<μεγαλύνω. Η λ. στο Somav. (‑ύνω) και σήμ. ποντ.]

• Καυχησιάρης, αλαζόνας:
  • (Βίος Αλ. 2552).

[μτγν. επίθ. μεγαλαυχής με αναβιβ. τόνου από μετρ. αν.]

• Καυχησιάρης·
  • (προκ. για λόγο) κομπαστικός:
    • Τας υπερόγκους έασον φωνάς και μεγαλαύχους (Βίος Αλ. 1839).

[αρχ. επίθ. μεγάλαυχος]

• Που έχει μεγάλα αφτιά:
  • λαγόν τον μεγαλάπτην (Διήγ. παιδ. 44).

[<επίθ. μεγάλος + ουσ. αφτίον]