• Ά Μτβ. (Μέσ. και ενεργ.)
  • 1)
    • α) Ψέγω, κατηγορώ:
      • (Χρον. Μορ. H 760)·
      • μη μέμψεις άνθρωπον τινά (Σπαν. (Μαυρ.) P 283)·
      • (με σύστ. αντικ.):
        • (Πουλολ. 20)·
      • (με γεν.):
        • να μέμψει … της λωλής του κεφάλης (Γεωργηλ., Θαν. 437)·
    • β) κακολογώ, κατακρίνω:
      • εγώ σφάλμα ουκ έποικα και τις να με έχει μέψει (Χρον. Μορ. H 3884).
  • 2) Επιπλήττω:
    • μέψεταί με ο ηγούμενος και πάρουν το κρασίν μου (Προδρ. IV 248-40 χφφ PK κριτ. υπ).
• Β́ Αμτβ. (Μέσ.)
  • 1) Κατηγορούμαι, (αυτο)ελέγχομαι:
    • μόνος μου εμεφόμην (Λίβ. Esc. 2123).
  • 2) Δυσανασχετώ, παραπονούμαι:
    • τον αποδέχθηκαν μετά χαράς στην κούρτην και ουκ εμέμφθηκαν ποσώς απέ το έσοντάς του (Θησ. Δ́ [49⁶]).

[αρχ. μέμφομαι. Οι τ. και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]