• Ά Μαλακτικό φάρμακο, κατάπλασμα:
  • Μάλαγμα. Σμύρναν … και αλόην … μίξας … επιτίθει (Ιερακοσ. 490⁹).
• Β́
  • 1) Κράμα μετάλλων ή κατεργασμένο μέταλλο (χρυσάφι):
    • κοκκινόβαφη ζωστήρα συν μαλάγματος χρυσίου (Ερμον. Μ 129).
  • 2)
    • α) Χρυσάφι:
      • κομπία … από καθαρόν μάλαγμαν (Διγ. Άνδρ. 347^6·)>
      • κιντηνάρια μάλαμα έως τα πεντακόσια (Αλεξ. 492)·
    • β) (συνεκδ.) θησαυρός:
      • το μάλαμαν του Δαρείου (Διήγ. Αλ. G 282³⁰).

[μτγν. ουσ. μάλαγμα· στη σημασ. Β́ <συριακό mālagmā (για τη σημασιολογική εξέλιξη, κ.ά. βλ. Καραποτόσογλου 1985: 146-57. Ο τ. ‑αμα στο Βλάχ. και σήμ. Ο τ. ‑αμαν και σήμ. κυπρ. Η λ. και τ. και σήμ. ποντ.]

• 1) Κατασκευασμένος από μάλαμα, χρυσός:
  • ξίφος … συν μαλαγματένῃ θήκῃ (Ερμον. Μ 126).
• 2) (Ως προσφών.) πολύτιμος, ακριβός:
  • μαλαματένη μου (ενν. φουδούλα) (Ριμ. κόρ. 668).

[<ουσ. μάλαγμα + κατάλ. ‑ένιος. Ο τ. μαλαμ‑ στο Βλάχ. και σήμ. Ο τ. μαλαματένος και σήμ. ποντ.]

• Κατασκευασμένος από μάλαμα, χρυσός:
  • εγκόλπιον μαλαγμάτινον (Notizb. 9).

[<ουσ. μάλαγμα + κατάλ. ‑ινος]

• Επιχρυσώνω· κάνω κ. χρυσό:
  • η κοιλία του (ενν. του ορνιθιού) είν’ μαλαματωμένη (Αιτωλ., Μύθ. 135⁴).

[<ουσ. μάλαγμα + κατάλ. ‑ώνω. Ο τ. στο Βλάχ. και σήμ. λαϊκ.]