• 1) Δίκη:
  • έχομεν μίαν λίτε … με τους αφέντες … και άλλην μίαν … εις την Βενετίαν, ανίσως και … ο Θεός θέλει … να τες κερδαίσομε (Μορεζίν., Διαθ. 484)·
  • φρ. γυρεύεται η λίτη = διεξάγεται η δίκη:
    • (Ιστ. Μαρκ. 76).
• 2) (Συνεκδ.) πράξη που «καταδικάζεται» από την κοινωνία:
  • άδικος, κλέπτης να γενεί … λίτες και δώσια να αγαπά (Σαχλ., Αφήγ. 332 (έκδ. δίδε· διόρθ. Ξανθουδίδης)).

[<ιταλ. lite. Ο τ. και σήμ. κυπρ. και κρητ.]