• I. Ενεργ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1) Πλησιάζω κάπ. ή κ.:
      • εκόντεψέν τους εκεί ο αμιράλλης και χαιρετά τους (Μαχ. 254^36‑7· Κάτης 104).
    • 2) Συντομεύω:
      • κόψω, κοντεύσω … τό αφηγούμαι και συντομεύσω αφήγησιν (Βυζ. Ιλιάδ. 690).
  • Β´ Αμτβ.
    • 1)
      • α) Πλησιάζω, είμαι κοντά:
        • ποτέ μου να μην κοντεύσω εις άνδρα μηδέ να φθείρω την παρθενίαν μου (Διγ. Άνδρ. 395²³)·
      • β) πλησιάζω (να γίνω):
        • Kοντεύει το διάστημαν μισού μιλίου τόπον (Ιμπ. 715).
    • 2) Φτάνω στο τέλος, «σβήνω»:
      • η συντυχιά μου εκόντεψεν, το τι λαλήσει ουκ είχεν (Χρον. Μορ. H 5830).
    • 3)
      • α) (Τριτοπρόσ.) είναι πιο κοντά:
        • Ας πηαίνομε το λοιπονίς. Απεδεπά κοντεύγει (Πανώρ. Β´ 597)·
      • β) (προκ. για χρον. σημείο) πλησιάζει, είναι κοντά:
        • Κοντεύγ’ η ώρα κι ο καιρός (Κυπρ. ερωτ. 62¹).
    • 4) (Απρόσ.) παραλίγο να …:
      • εκόντεψε ν’ αποθάνουσι όλοι (Χρον. σουλτ. 127²⁵)·
      • να χαθώ εκόντεψε εκ τα καμώματά σου (Γαδ. διήγ. 512).
• II. Μέσ.
  • 1) Πλησιάζω:
    • Βλέπω την (ενν. την Αθούσα) και κοντεύγεται (Φαλιέρ., Ιστ. 273).
  • 2) Συντομεύομαι, λιγοστεύω:
    • ’λιγαίνει και κοντεύγεται το μάκρος τση ζωής τως (Ερωτόκρ. Γ´ 830).
  • 3) Φρ. κοντεύονται τα γόνατά (μου) = δεν μπορώ να περπατήσω:
    • (Χούμνου, Κοσμογ. 134).

[<επίθ. κοντός + κατάλ. ‑εύω. Πβ. Lampe, στη λ. (<ουσ. κοντός ο, 6. αι.). Ο τ. ‑εύγω στο Βλάχ. και σήμ. κρητ. Η λ. στο Meursius (‑ειν) και σήμ.]