• 1) (Προκ. για δέντρο) πολύκλαδος:
  • σ’ ενός πλατάνου κλαδερού την ρίζ’ ακουμπισμένος (Σουμμ., Παστ. φίδ. Α´ [976]).
• 2) (Προκ. για φράχτη) που αποτελείται από θάμνους:
  • (Σουμμ., Παστ. φίδ. Γ´ [755]).
• 3) (Προκ. για τόπο) που έχει πολλά δέντρα, κατάφυτος, δασώδης:
  • (Πορτολ. Β 57²³).

• Ο πληθ. του ουδ. ως ουσ. = κλαδιά:
  • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 422²⁷).

[<ουσ. κλάδος + κατάλ. ‑ερός. Η λ. στο Βλάχ.]