• Α´ Μτβ.
  • 1) Παίρνω κ. κρυφά ή απρόοπτα, (δι)αρπάζω κ.:
    • πάνε οπίσω στο νησί πρόβατα για να κλέψουν (Τζάνε, Κρ. πόλ. 348¹¹).
  • 2) Καταχρώμαι, σφετερίζομαι:
    • ο άνομος (ενν. ο Ιούδας) το δέκατον να κλέψει (Σκλέντζα, Ποιήμ. 1¹²⁷).
  • 3) Καταλαμβάνω, κυριεύω:
    • το της Λήμνου κάστρον … εκλάπη … και εδόθη προς την αυθεντίαν των Βενετιών (Σφρ., Χρον. 174¹⁸)·
    • (μεταφ. προκ. για αρρώστια):
      • κλέψει σε θέλει το κακό, πράμα τό δε σ’ αρέσει (Φαλιέρ., Ιστ. 61).
  • 4)
    • α) Απάγω κάπ., αρπάζω:
      • Ρωμαίου παιδίν είμαι και εκλέψασίν με οι Φράγκοι (Πουλολ. 355)·
      • (μεταφ.):
        • μήπως με κλέψει ο θάνατος (Ρίμ. θαν. 43)·
    • β) πετυχαίνω κ. με βία:
      • αρπάζει, κλέπτει το φιλί μετά χαρίτων πόσων (Καλλίμ. 1915).
  • 5) Εξαπατώ:
    • τι έκαμες και έκλεψες την καρδιά μου και εδηλαγώγησες τις θυγατέρες μου …; (Πεντ. Γέν. XXXI 26).
  • 6) Φρ.
    • α) κλέπτω τη θέληση κάπ. = πετυχαίνω τη συγκατάθεση κάπ.:
      • (Ροδολ. Γ´ 154)·
    • β) κλέπτω καιρό = εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία:
      • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 296¹⁶).
• Β´ Αμτβ.
  • 1) Κάνω κλοπή:
    • ω βασιλέα, εσύ … είσαι άρπαγος και αρπάσσεις, ζεις και κλέβγεις (Χρον. σουλτ. 40²⁵).
  • 2) Aρπάζω, λεηλατώ:
    • Ετρέχανε στ’ αρχοντικά να βρούσινε να κλέψου (Τζάνε, Κρ. πόλ. 563¹⁹).

[αρχ. κλέπτω. Οι τ. κλέβω και κλέφτω (Βλάχ.) και σήμ.]