• 1) Πρόσωπο ή τόπος όπου καταφεύγει κάπ. για να βρει βοήθεια, προστασία:
  • χαίρε, το καταφύγιον των καταπονημένων (Εις Θεοτ. 108)·
  • το καταφύγιον των σκλαβωμένων (Χίκα, Μονωδ. 52-3).
• 2) Kρυψώνας· φωλιά:
  • εβγήκε η κακορίζικη απ’ ένα καταφύγι, που ’τον στην μέσην της σπηλιάς (Σουμμ., Παστ. φίδ. Δ´ [479]· Ιερακοσ. 506¹⁴).

• Η λ. και ως τοπων.:
  • (Πορτολ. Α 204²⁹).

[αρχ. ουσ. καταφύγιον. Η λ. και σήμ. (‑ιο)]