• 1)
  • α) Που έχει καλό χερικό, τυχερός, αίσιος:
    • (Eρωτόκρ. E´ 1212)·
  • β) κατάλληλος:
    • Pεμέδια καλοπίχερα (Kατζ. Γ´ 119).
• 2) Που έχει ευγενική καταγωγή:
  • ο καλοπίχερος ο καβαλλάρης (Mαχ. 446¹³).
• 3) Που κάνει το καλό, το σωστό, έντιμος, χρηστός:
  • να ’στε φρενίμοι, να πολομάτε τό πρέπει, ως γιον πολομούν οι καλοπιχέροι ανθρώποι (Βουστρ. 292³· Aσσίζ. 176¹¹, 366²⁶).

[<επίρρ. καλώς + επιχειρώ. H λ. στο Bλάχ. (‑πεί‑) και σήμ. κρητ.]

• Εντιμότητα:
  • (Ξόμπλιν φ. 131^r).

[<επίθ. καλοπίχερος + κατάλ. ‑σύνη]