• 1)
  • α) Θεμέλιο:
    • (Ζήν. Β´ 406)·
    • έκφρ. από θεμελιού = (με ρ. που σημαίνει «καταστρέφω») συθέμελα, ολοκληρωτικά (εδώ μεταφ.):
      • (Διακρούσ. 86⁶)·
  • β) (μεταφ.) θεμέλιο, βάση, στήριγμα:
    • τα θεμέλια της καρδίας μου απέσω εσέναν έχουν (Λίβ. Sc. 1470)·
    • στύλε, θεμέλιο, καύχημα που σ’ έχουσι οι Κορνάροι (Ζήν. Πρόλ. 64).
• 2) (Μεταφ.) αιτία:
  • Η μάνητα του βασιλιού είναι δίχως θεμέλιο (Ερωτόκρ. Γ´ 995).

[αρχ. ουσ. θεμέλιον. Ο τ. και σήμ.]