• 1)
  • α) Σκιά:
    • φιλώ το ’σκιόν όπου πατείς (Τζάνε, Κρ. πόλ. 557¹⁰)·
  • β) εικόνα, σκιαγράφημα:
    • ’σκιόν έναι (ενν. η σάρκα) της θεότης (Σκλέντζα, Ποιήμ. 1¹⁶⁸).
• 2) Τόπος σκιερός, ήσκιος:
  • Μιαν κόρην είδα μες στο ’σκιός της δάφνης (Κυπρ. ερωτ. 108¹).

[<ουσ. ήσκιος με αλλαγή γένους. Ο τ. ’σκιό και σήμ. κρητ. Ο τ. ’σκιός και σήμ. κυπρ.]

• Που έχει ήσκιο και δροσιά:
  • Ούδ’ είχ’ αλλάξει την θωριάν (ενν. του δάσους) την ησκιοδροσερήν σου (Σουμμ., Παστ. φίδ. Β´ [781]).

[<ουσ. ήσκιος + επίθ. δροσερός]

• 1)
  • α) «Είδωλο», φάντασμα:
    • (Θησ. ΙΒ´ [39⁶])·
    • δεν κατέχω ανίσως κι είμαι ζωντανός ή ήσκιος …; (Σουμμ., Παστ. φίδ. Ε´ [1567])·
  • β) σκιά:
    • σκιάζεται εκ τον ήσχιον της (ενν. η νέα νύφη) ωσάν η ελαφίνα (Σπαν. V 589)·
  • γ) είδωλο, εικόνα (στον καθρέφτη, κ.α.):
    • βλέπουν τον ήσκιον τους οι … κοπελούδες (Διήγ. παιδ. 929).
• 2) Τόπος σκιερός, ήσκιος:
  • με τα φύλλα τα πλατιά, με τον πολύν τον ήσκιον (Ερωτοπ. 267).

[<ουσ. σκιά με προσθήκη του αρχικού τονισμένου φωνήεντος και αλλαγή γένους κατά το ήλιος. Η λ. στο Du Cange και σήμ.]