• 1) Άδικα, μάταια, άσκοπα:
  • Εύκαιρα κοπιάζεις (Μαχ. 258⁵)·
  • εξεβαρέθηκα τον κόσμο να γυρίζω εύκαιρα (Φορτουν. Γ´ 302).
• 2) Χωρίς αποτέλεσμα:
  • Όταν εύκαιρα απόμενε, έκλαιε λυπημένα (Σπαν. O 14).

[<επίθ. εύκαιρος. Η λ. στο Βλάχ. και σήμ. ιδιωμ.]

• Ευκαιρία, κατάλληλη περίσταση:
  • εύρασιν ευκαιράδα κι εβγήκασι (Τζάνε, Κρ. πόλ. 453²).

[<επίθ. εύκαιρος + κατάλ. ‑άδα. Η λ. στο Βλάχ.]

• I. Ενεργ.
  • Α´ Μτβ.
    • 1)
      • α) Αδειάζω:
        • ευκαίραινε τα αγγεία του σίτου και των οσπρίων (Αγαπ., Νέος Παράδ. 125)·
      • β) (προκ. για σπαθί) βγάζω από τη θήκη:
        • (Πεντ. Έξ. XV 9).
    • 2) (Προκ. για τόπο) εκκενώνω, κάνω να αδειάσει:
      • όρισεν τους Γενουβήσους να ευκαιρέσουν την Κύπρον (Μαχ. 130¹³).
  • Β´ (Αμτβ.) υπάρχει έλλειψη από κ., λείπει κ.:
    • Ήτον ο τόπος άνυδρος και το νερό ευκαιραίνει (Χούμνου, Κοσμογ. 1229).
• II. (Μέσ.) μένω αδειανός, αδειάζω:
  • με τες οποίες (ενν. ευλάβειες) ευκαιραίνεται γλήγορα το Καθαρτήριον (Ρωσσέρ. 284-5).

[<επίθ. εύκαιρος + κατάλ. ‑αίνω. Η λ. στο Βλάχ. (‑κε‑)]