• Χρον.
  • 1) (Για να δηλωθεί κάτι το υστερόχρονο) ώσπου
    • α) (με επόμ. το μόρ. να + υποτ. αορ.):
      • είμαι δούλος σου ωσόπου να ’ποθάνω (Ιστ. Μαρκ. 161)·
    • β) (με επόμ. οριστ. αορ.):
      • τον σφάζαν με σπαθιά … ωσπού ποτάμ’ εγίνηκε στην γην το τόσον αίμα (Λίμπον. 383)·
      • (με επόμ. το συνδ. και + οριστ. αορ.):
        • είχεν τους αποκλεισμένους ώσπου και εστράφην ο Κάρλο Τζετ από την Ανατολήν (Μαχ. 586³¹).
  • 2) (Για να δηλωθεί κάτι το σύγχρονο) όσο
    • α) (με επόμ. το μόρ. να + υποτ. ενεστ.):
      • Γλυκύν και δροσινόν έν’ το λαμπρόν μου ωσόπου να βιγλώ τα γλυκιά ’μμάτια (Κυπρ. ερωτ. 105³²)·
    • β) (με επόμ. οριστ. ενεστ.):
      • και ώσπου χάνει (ενν. ο ζαριστής) άτυχος, πλεότερα πεισματώνει (Σαχλ. A´ PM 226)·
    • γ) (με επόμ. παρατ.):
      • (Κυπρ. ερωτ. 124¹).

[<σύνδ. έως + επίρρ. όπου (πβ. και ά. Γ´ 1ε). Οι τ. με α´ συνθ. τον τ. ως. Ο τ. ώσπου (με β´ συνθ. τον τ. που του όπου) και σήμ.]