• Εξαγριώνομαι, αγριεύω:
  • (Χριστ. διδασκ. 274)·
  • με χολή ξεσπάθωσε όλος εξαγριωμένος (Θησ. Ε´ [64⁴]).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • α) (προκ. για μαλλιά) ανακατεμένος, ανασηκωμένος:
    • χήτη ’ξαγριωμένη (Θησ. Θ´ [5¹])·
  • β) άγριος, τραχύς, σκληρός:
    • νουν εξαγριωμένον (Ερωτοπ. 206).

[αρχ. εξαγριόομαι. Τ. ’ξεγγριώνω στο Du Cange (‑ειν). Η λ. και σήμ.]