• I. Ενεργ.
  • 1) Βγάζω τα ρούχα, ξεντύνω:
    • (Αχιλλ. L 935).
  • 2) (Μεταφ.) αποστερώ:
    • ο … Θεός δεν τον έγδυσε … απού τα χαρίσματα (Μορεζίν., Κλίνη Σολομ. 404).
  • 3)
    • α) Απογυμνώνω, ληστεύω, λεηλατώ:
      • να γδύσουν, να κουρσεύσουσιν την χώραν (Λεηλ. Παροικ. 364· Τζάνε, Κρ. πόλ. 359²¹)·
      • (προκ. για νεκρούς):
        • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 502²⁰)·
    • β) (προκ. για το θάνατο):
      • (Αιτωλ., Βοηβ. 373).
  • 4)
    • α) Καταστρέφω:
      • Τα χαράκια των τειχιών απού τα βάθη εγδύσα (Τζάνε, Κρ. πόλ. 285⁸)·
    • β) (προκ. για σπαθιά) βγάζω, αφαιρώ από τη θήκη:
      • (Ερωτόκρ. Δ´ 1596).
  • 5) (Προκ. για πλοία) αδειάζω το πλοίο από το πλήρωμά του, ξαρματώνω:
    • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 525³).
  • 6) (Προκ. για πόλη) αδειάζω:
    • (Τζάνε, Φιλον. 583¹²).
• II. Μέσ.
  • 1) Ξεντύνομαι:
    • (Ντελλαπ., Στ. θρην. 665).
  • 2) (Μεταφ.) χάνω:
    • την εντροπήν εγδύθην (Παλαμήδ., Βοηβ. 782).
  • 3) (Μεταφ.) παραιτούμαι από κ.:
    • Εκδύθη και τον τόπον του (Χρον. Μορ. H 6479).
  • 4) Στερούμαι:
    • εκ τας προίκας των γδυμένες (Συναξ. γυν. 844).

• Η μτχ. παρκ. γδυμένος ως επίθ. = γυμνός:
  • τα στήθη ήτον γδυμένη (Βεντράμ., Γυν. 218).

[αρχ. εκδύω. Ο τ. εκδύνω αρχ. Ο τ. γδύνω και σήμ.]