• 1)
  • α) Εκδίκηση, τιμωρία:
    • (Τζάνε, Κρ. πόλ. 427²²)·
    • Θεού τας εκδικήσεις (Διγ. Z 3890)·
  • β) φρ. ποιώ, ποιούμαι, κάμνω εκδίκησιν = απονέμω δικαιοσύνη, τιμωρώ:
    • (Διγ. Άνδρ. 330³²), (Βίος Αλ. 5905), (Ζήν. Β´ 393)·
  • γ) φρ. παίρνω εκδίκησιν = εκδικούμαι:
    • (Πόλ. Τρωάδ. 837).
• 2) Βοήθεια, υπεράσπιση:
  • δράμε εις εγδίκησιν της Κωνσταντίνου πόλης (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 384)·
  • (ως σύστ. αντικ.):
    • εκδίκησιν οπού εκδικά ο Θεός τους αδυνάτους (Μαχ. 544²⁹).

[μτγν. ουσ. εκδίκησις. Ο τ. εγδ‑ και σήμ. ιδιωμ. Η λ. (‑ση) και σήμ.]