• 1) Βγαίνω, εξέρχομαι· αναδεικνύομαι:
  • σέβη σ’ άπειρους εχθρούς και νικητής εκβήκε (Κορων., Μπούας 20)·
  • φρ. εκβαίνω του νοός = χάνω το μυαλό μου, τα λογικά μου:
    • (Ναθαναήλ Μπέρτου, Ομιλίαι X 79).
• 2) Επιτίθεμαι:
  • εξέβην … επάνω εις τους Ούγγρους (Αργυρ., Βάρν. K 195).
• 3) (Προκ. για νερό) αναβλύζω:
  • από την ρίζαν το νερόν να εκβαίνει του αμπελίου (Λιβ. P 1060).
• 4) (Προκ. για νύχι) ξεριζώνομαι:
  • έμπηξον εις τον τόπον εξ ού εξέβη (Ορνεοσ. αγρ. 557¹).
• 5) Ξεφεύγω, διαφεύγω:
  • ο Αχιλλεύς εξέβη από του πολλού κινδύνου (Λουκάνη, Ομήρ. Ιλ. ΚΑ´ [155]).
• 6) (Προκ. για χρηματικό ποσό) «ανέρχομαι», υπολογίζομαι:
  • Εξέβη δε ο βίος του άσπρα ‚ς (Rechenb. 42³).

[αρχ. εκβαίνω. Τ. εγβ‑ μτγν. (Preisigke-Kiessling I, λ. εκβ‑ 7) και σήμ. ποντ. (Παπαδ.). Βλ. και βγαίνω, ξεβαίνω]