• α) (Συχνά με τη λ. μόνον) παρά μόνο, εκτός:
  • (Διήγ. πανωφ. 55)·
• β) (με επόμ. την πρόθ. παρά) παρά μόνο:
  • δεν έχω μετά σε ειμή παρά να χάσω (Φαλιέρ., Ιστ. 594).

[<συνεκφ. ει μη (αρχ.)]

• 1) Παρά μόνον, εκτός από:
  • άλλον αυθέντη το λοιπόν μη βάνετε στον νου σας είμητα τον Αλέξανδρον (Αλεξ. 1422)·
  • (με τη λ. μόνον):
    • (Διήγ. πανωφ. 57).
• 2) (Με τη λ. να) εκτός αν:
  • να μην λειτουργήσει πλία ένας ιερεύς δύο βολές την ημέραν, είμητα να έχει τινάς προτέρημα (Ρωσσέρ. 136).

[<σύνδ. είμη + κατάλ. ‑τα κατά τα διχωστά, χωριστά. Η λ. και σήμ. κρητ.]