• Α´.
  • 1) Δύση (του ήλιου, άστρου)·
    • (σε μεταφ. προκ. για θάνατο):
      • (Λίμπον. Αφ. 55)·
    • φρ. κάμνω δύση = δύω:
      • (Ροδολ. Χορ. γ´ 6, Ε´ 276).
  • 2) Το μέρος του ορίζοντα όπου δύει ο ήλιος:
    • ο ήλιος … αχ την δύσην μέλλει να μας φτάσει; (Κυπρ. ερωτ. 137⁸)·
    • φρ. αστράπτει η ανατολή και βροντά η δύση, βλ. ανατολή Α´2 φρ.
• Β´ Ως κύρ. όν.
  • 1)
    • α) Το δυτικό τμήμα της υφηλίου:
      • Εις τέσσερα μερίδια ο κόσμος όλος ένι. Ανατολή …, Δύσις, Άρκτος και … Μεσημβρία (Πόλ. Τρωάδ. 10532)·
      • έκφρ. Ανατολή και Δύση, βλ. ανατολή Β´1α·έκφρ.
    • β) οι χώρες της Δύσης, η Ευρώπη:
      • να διώξουνε τον Τούρκο από την Ευρώπη, ήγουν από την Δύση, να πάγει εις την Ανατολή (Χρον. σουλτ. 71¹⁵)·
      • (ειδικ. για τη Δυτ. Ευρώπη):
        • Φράγκοι να ’ρχουνται πολλοί απού τη Δύση (Τζάνε, Κρ. πόλ. 364⁹)·
    • γ) το δυτικό τμήμα του Βυζαντινού Κράτους:
      • τον Μανουήλ τον Κομνηνόν …, απάσης της Ανατολής και Δύσεως το δόρυ (Προδρ. IV 545).
  • 2) Προκ. για τις μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου στη Βαλκανική:
    • (Ιστ. πατρ. 180¹⁵).
  • 3) Οι ευρωπαϊκές επαρχίες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας:
    • ο μπελερμπεής της Ρούμελης, τουτέστι της Δύσης (Ιστ. πατρ. 166¹⁹).

[αρχ. ουσ. δύσις. Η λ. (‑ση) και σήμ.]