• 1)
  • α) Διαταγή, προσταγή, εντολή:
    • κατά γουν την διάταξιν του θαυμαστού Δαρείου (Βίος Αλ. 4062)·
  • β) (νομ.) διάταγμα αυτοκράτορα ή άλλου ηγεμόνα:
    • έκαμεν ετούτος ο Λέων ο βασιλεύς νεαράς και διατάξεις εδικάς του (Βακτ. αρχιερ. 212)·
  • γ) τμήμα ή παράγραφος του κειμένου ενός νόμου, κανονισμού:
    • καθώς λέγει βιβλίον ε´ του κώδικος, τίτλος ς´, διάταξις ς´ (Ελλην. νόμ. 570²⁷).
• 2) Διαθήκη:
  • πρι αποθάνει, διάταξην έκαμε κι είχε αφήσει ό,τι έχει τσ’ Αρετούσας του (Ροδολ. Γ´ 393).

[αρχ. ουσ. διάταξις. Η λ. (‑ξη) και σήμ.]