• 1)
  • α) Γιαλί:
    • τω ρηγάδων η καρδιά ωσά γιαλίν εράγη (Ερωτόκρ. Δ´ 1667)·
  • β) (προκ. για το γιαλί που έχουν τα κιάλια) φακός:
    • (Ευγέν. Πρόλ. 54)·
    • Δύο οκιάλια χρυσωμένα εθώρου κι είχες, και γιαλί δεν ήτονε εις το ένα (Στάθ. Α´ 238).
• 2) Τζάμι:
  • ανάμεσα δε των αυτών υπάρχει φωτιστήρι μεθ’ υαλίων σφαλιστόν (Παϊσ., Ιστ. Σινά 542).
• 3) Καθρέφτης:
  • θρονί εκράτει και γιαλί εις το κλουβί οπού ’τον (Διγ. Α 256).
• 4) (Συνεκδ.) σκεύος από γιαλί, ποτήρι:
  • κούπαν μίαν ετσάκισεν, γιαλίν ωραιωμένον (Φλώρ. 1295)·
  • Εις το γιαλί πίνω κι εγώ (Ζήν. Ε´ 89).
• 5)
  • α) Ουροδοχείο·
    • (συνεκδ.) ούρα (πβ. καρούρα 2α):
      • ορώσιν και τα σκύβαλα μετά του υαλίου (Προδρ. IV 566)·
  • β) εξέταση ούρων (πβ. καρούρα 2β):
    • κανενείς γιατρός ξενικός … ουδέν εντέχεται να γιατρέψει περί υαλίου τινάν (Ασσίζ. 437²⁷).

[<ουσ. υάλιον (υποκορ. του αρχ. ουσ. ύαλος). Για τον τ. ‑ίν βλ. LBG (γυ‑). Ο τ. υάλιον στο Du Cange (λ. υαλή). Ο τ. υέλιον στη Σούδα (L‑S). Η λ. στο Meursius (‑ή) και σήμ. (συνηθέστ. γρ. γυαλί)]

• Παραλίγο:
  • και διολίγ’ ουκ επνίγη και καν τρεις φοράς βουτάτον (Ερμον. Υ 95).

[<πρόθ. για + επίρρ. λίγο]

• Λάμπω, αστράφτω:
  • τα άρματα τα σιδερά οπού γιαλίζουνε (Χρον. σουλτ. 72¹³).

[<μτγν. υαλίζω. Η λ. στο Meursius (γιαλλίζειν) και σήμ.]

• Λάμψη (από έκρηξη ηφαιστείου):
  • εσήκωσε από εκείνην την γιαλινήν καπνόν μεγάλον ωσάν νέφος (Διήγ. πανωφ. 56).

[πιθ. <γιαλίζω (πβ. επίθ. γιαλινός, ΙΛ, λ. γυάλινος και ρ. γιαλινίζω, αυτ., λ. γυα‑). Κατά Καραποτόσογλου 1983: 396 <τουρκ. yalιn]

• 1) Που είναι καμωμένος από γιαλί, γιάλινος:
  • Γιάλινα … αγγειά βοτάνι φορτωμένα (Τζάνε, Κρ. πόλ. 473⁹).
• 2) (Μεταφ.) εύθραυστος, μάταιος, απατηλός:
  • γιάλινη δόξα (Ζήν. Δ´ 341).

[<αρχ. επίθ. υάλινος. Η λ. και σήμ.]