• 1)
  • α) Όταν, αφού:
    • απήτις εθρηνήσαμεν …, τότε την ερωτήσαμεν (Aπόκοπ. 421)·
  • β) μόλις:
    • απήτις μας εγνώρισεν, ήρθεν κι εσίμωσέ μας (Aπόκοπ. 380)·
  • γ) από τη στιγμή που, αφότου:
    • αφήτις εγεννήθηκες, ποτέ καλό δεν είδα (Tριβ., Pε 174).
• 2) (Xρον. και αιτ.) αφού, μια και:
  • όσοι κι αν εγλυτώσανε, απήτις τους νικήσαν, τους πήρανε για το κουπί (Tζάνε, Kρ. πόλ. 415¹⁶· Kατζ. B´ 169).
• 3) (Πολλές φορές με επόμ. το σύνδ. και) μια και, επειδή:
  • (Φορτουν. Iντ. δ´ 148)·
  • λαμπρή για μας κράζεται τούτ’ η μέρα, απήτις κι έτοιον όμορφο μαντάτο μας εφέρα (Eρωτόκρ. Δ´ 1374).
• 4) (Mε επόμ. το σύνδ. και) ακόμη και αν:
  • (Tζάνε, Kρ. πόλ. 535⁸).

[<σύνδ. απής κατά συμφ. προς το απότις (βλ. αφόντι) ή αναλογ. με άλλα επιρρ. σε ‑τις· διαφορ. γρ. απείτις (βλ. Λαμπρινός 1981: 267). Η λ. και οι τ. και σήμ. ιδιωμ.]