• Α´ Ως επίθ. (προκ. για πονηρά πνεύματα) διαβολικός:
  • (Φυσιολ. (Zur.) XLVIII¹⁵).
• Β´ Το αρσ. ως ουσ.
  • 1)
    • α) Aντίπαλος (σε πόλεμο), εχθρός:
      • (Δούκ. 193²⁹)·
    • β) αντίδικος:
      • (Ψευδο-Σφρ. 158⁶).
  • 2) Προκ. για το διάβολο:
    • ο αντικείμενος και σκότους ο προστάτης (Διγ. Z 2708).

[μτχ. του αρχ. αντίκειμαι ως επίθ. Το αρσ. ως ουσ. μτγν. (L‑S, λ. αντίκειμαι ΙΙΙ, Lampe, λ. αντίκειμαι 2d). Tο ουδ. και σήμ. ως ουσ.]

• opposing, opposite, contrary (syn αντίθετος 1):
  • αντικείμενες θέσεις, έννοιες |
  • αντικείμενα πρόσωπα |
  • το γεγονός είναι μέρος της αντικείμενης προς τη θεωρητική συνείδηση πραγματικότητας (Papanoutsos) |
  • ορίζονται με σαφήνεια τα δύο αντικείμενα άκρα ανάμεσα στα οποία θα κινηθούν τα διαλεγόμενα πρόσωπα (Maronitis) |
  • ο πρωτόγονος παρουσιάζει μιαν αντικείμενη προς τη λογική ταύτιση με τα άψυχα (id.)

[prp of αντίκειμαι]