• Ανώτερος αξιωματούχος:
  • οι αφέντες της δύσης εποίκαν ορισμόν εις τους εφφικατόρους τους να ποίσουν μεγάλην αρμάδαν (Μαχ. 212²¹).

[<ουσ. οφ(φ)ίκιον + κατάλ. ‑άτορας. Ο τ. <ουσ. εφ(φ)ίκιν (βλ. οφ(φ)ίκιον)]

• Ανώτερος αξιωματούχος:
  • αφιτσιάλληδες του ρηγάτου (Μαχ. 92²⁰)·
  • ποίσε αβιτσιάληδες και μοίρασε το ρηγάτον σου εις αυτόν σου και εις αυτόν τους (Μαχ. 22²⁵· 138¹⁷).

[<ουσ. οφ(φ)ικιάλιος. Ο τ. οφ(φ)ιτσιάλης (<ιταλ. of(f)iciale ή <βεν. ofizial) στο Somav., λ. οφικκιάλης (οφιτζ‑). Τ. οφισιάλης σε έγγρ. του 15. αι. Τ. 'φ(φ)ικιάλης στο Somav., ό.π. (φικιάλης). Τ. 'φ(φ)ιτσιάλης στο Somav., ό.π. (‑τζ‑) και σήμ. ιδιωμ. Η λ. στο Meursius (λ. οφφικιάλιος) και σήμ. κύπρ.]

• 1) Αξιωματούχος στην υπηρεσία ηγεμόνα ή άρχοντα με πολιτική ή στρατιωτική εξουσία:
  • τα ονόματα των ευγενών των εν τῳ παλατίῳ διαπρεψάντων οφφικιαλίων (Δούκ. 379²⁴)·
  • επαράλαβεν ο Ρούσος το μπαϊλάτο και άρξετον … ν’ αλλάσσει τους οφφικιαλίους, να βάνει άλλους νέους (Χρον. Μορ. H 7935).
• 2)
  • α) Κάτοχος εκκλησιαστικού αξιώματος:
    • εισήλθε και ο οικουμενικός πατριάρχης κυρ Ιωσήφ … και οι πρώτοι οφφικιάλιοι της εκκλησίας (Notizb. 85)·
  • β) (εκκλ.) στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, επίτροπος του επισκόπου με δικαστικές αρμοδιότητες:
    • κρισίματα του οφφισιαλίου ή βικαρίου (Διάτ. Κυπρ. 509¹).

[μτγν. ουσ. οφ(φ)ικιάλιος. Ο τ. οφ(φ)ισ‑ <γαλλ. official. Τ. 'φ(φ)ικιάλιος, οφιτσιάλιος και 'φιτσιάλιος σε έγγρ. του 15. αι. Τ. οφιτσάλιος σε έγγρ του 18. αι. Η λ. και σήμ. (οφι‑)]

• Αξιωματούχος:
  • (Χρον. Μορ. H 7926)·
  • Άρχοντες και μεγιστάνοι και μεγάλ’ οφφικιάλοι (Πτωχολ. B 98)·
  • (μεταφ. προκ. για τον «πρωτοκορυφαίο» απόστολο Παύλο):
    • (Καβαλίστας 6).

[<ουσ. οφ(φ)ικιάλιος. Ο τ. οφ‑ (<ιταλ. of(f)iciale) και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. 'φ(φ)ικιάλος παλαιότ. ιδιωμ. Ο τ. 'φ(φ)ιτσιάλος και σήμ. ιδιωμ. Τ. οφιτσάλος σε έγγρ. του 18. αι. Τ. ουφ(φ)ιτσιάλος (<ιταλ. uf(f)iciale) σήμ. ιδιωμ. Η λ. σε έγγρ. του 17. και 19. αι.]

• Κάτοχος (εκκλησιαστικού) αξιώματος:
  • Περί κριτηρίου κοσμικού, ότι οφφικιάρην ή κληρικόν … δεν κρίνει (Βακτ. αρχιερ. 156).

[<ουσ. οφ(φ)ίκιον + κατάλ. ‑άρης]

• 1)
  • α) Ανώτερο πολιτικό ή στρατιωτικό αξίωμα που έφεραν διάφοροι ευγενείς και άρχοντες:
    • ο βασιλεύς τῳ του μεγάλου δουκός οφφικίῳ τούτον ετίμησε (Ψευδο-Σφρ. 172³²)·
    • ήλθασι γραφές … να έβγει εκείνος ο τζενεράλης από το οφφίτσιον (Byz. Kleinchron. Á 505²⁰)·
  • β) αξίωμα εκκληστιαστικό:
    • Περί βαθμών οφφικίων, οπού αναβαίνουσιν πάντα οι κληρικοί (Βακτ. αρχιερ. 140)·
    • το οφφίκιον … των διακόνων (Χριστ. διδασκ. 410)·
  • γ) (γενικ.) αξίωμα:
    • όποιος δεν είναι χριστιανός να μη πολιτεύεται, ήγουν οφφίκιον μικρόν ή μέγα να μη λαμβάνει (Νεκτάρ., Ιεροκοσμ. Ιστ. 142).
• 2) (Συνεκδ.) αυτός που φέρει το αξίωμα, αξιωματούχος:
  • ήλλαξε τα οφφίκια όλα, καστελλάνους και ρεγέντες των κάστρων (Δωρ. Μον. XLII· Μαχ. 78²⁸).
• 3)
  • α) Επάγγελμα· λειτούργημα:
    • (Σαχλ., Αφήγ. 288)·
    • Έζησα χρόνους περισσούς, κερά, εις αυτόν το 'φίκιν (Ντελλαπ., Ερωτήμ. 1226)·
  • β) έργο, καθήκον:
    • εσύ έχε έγνοια το οφίτσιόν σου, ήγουν την υπηρεσίαν σου (Μπερτόλδος 57· Ζήν. Γ́ 193).
• 4)
  • α) Δημόσια αρχή, θέση, εξουσία:
    • να έχουν (ενν. οι ποπολαροι) … εξουσίαν … εις άπασα οφίτσιο περί της κυβερνήσεως της χώρας (Σουμμ., Ρεμπελ. 183· Μπερτόλδος 40)·
  • β) δημόσια υπηρεσία (δικαστική, υγειονομική, φοροεισπρακτική):
    • (Βαρούχ. 30^6‑7)·
    • οφφίκιον της υγείας (Σεβήρ., Τελ. Σημειώμ. 128³⁰· Μαχ. 620¹⁰).

[μτγν. ουσ. οφ(φ)ίκιον (L-S Suppl., λ.‑φ‑). Ο τ. οφ(φ)ίκιο στο Somav. (λ. οφίκκιο) και σήμ. (οφίκιο). Ο τ. οφ(φ)ίτσιο (<ιταλ. of(f)icio) στο Somav., ό.π. (οφίτζιο) και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. οφ(φ)ίτσιον σε έγγρ. του 16. αι. και σήμ. ιδιωμ. Ο τ. 'φ(φ)ίτσιο στο Somav., ό.π. (φίτζιο) και σήμ. κρητ. Ο τ. 'φ(φ)ίτσιον και σήμ. κυπρ. Τ. οφ(φ)ίκι σήμ. ιδιωμ. (Ζώης) Τ. 'φ(φ)ίκιο στο Somav., ό.π. (φίκκιο) και σήμ. ιδιωμ. Η λ. σε έγγρ. του 11. αι. και σήμ. ιδιωμ.]

• Απονέμω σε κάπ. τίτλο ή αξίωμα, αναγορεύω, ανακηρύσσω:
  • ον (ενν. Αλέξιον τον Απόκαυκον) και μέγα δούκαν η βασιλίς οφφικίωσεν (Δούκ. 43^19-20).

[<ουσ. οφ(φ)ίκιον + κατάλ. ‑ώνω. Λ. οφφικιούν στο Du Cange (λ. οφφίκιον)]