• 1) Ομοφροσύνη, σύμπνοια, ενότητα, συμφωνία:
  • (Τρωικά 525⁷)·
  • απόρει, ’μόνοιαν στους Χριστιανούς 'πειδή ουδέν εθώρει (Αχέλ. 548).
• 2) Αρμονική σχέση, συνύπαρξη:
  • Η αγάπη τους (ενν. των δύο συμπεθέρων) εκόπηκεν, η ομόνοια τήν είχαν (Χρον. Τόκκων 1998· Ιστ. Βλάχ. 119).
• 3) Συμφιλίωση, συνθηκολόγηση:
  • να πάψουν οι πολέμοι μας … κι ανάμεσά μας να γενεί ομόνοια, ειρήνη (Τζάνε, Κρ. πόλ. 163²⁴· 550³)·
  • φρ. κάνω ομόνοια, βλ. κάμνω Φρ. 81.

[αρχ. ουσ. ομόνοια. Η λ. και σήμ.]

• Ά Μτβ.
  • 1) Έρχομαι σε συνεννόηση· συμφωνώ, αποφασίζω από κοινού (με επόμ. βουλητική πρόταση):
    • Ομόνοιασαν οι δύο τους να μάχονται τον δούκα (Χρόν. Τόκκων 2099).
  • 2) Συμφιλιώνω:
    • οφείλομεν αυτούς ομονοιάσαι (Διάτ. Κυπρ. 507^22‑23).
  • 3) (Προκ. για κτήματα) ενώνω, ενοποιώ:
    • (Διαθ. 17. αι. 4³⁷).
• Β́ Αμτβ.
  • 1) Συμφωνώ, αποφασίζω από κοινού:
    • ωσάν εμάθανε οι Μεζηθριώτες πως τους επούλησε (ενν. ο κυρ. Θεόδωρος), εμονοιάσανε … και εκάμανε τον μητροπολίτην τους διά αφέντη (Χρον. σουλτ. 36³³· Χρον. Τόκκων 1297).
  • 2) Συμφιλιώνομαι, μονοιάζω:
    • Ήλθε καιρός των Χριστιανών, Λατίνων και Ρωμαίων, … όλοι να ομονοιάσουσιν (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 290· Αχέλ. 531).
  • 3) Συνάπτω συμφωνία, συμμαχώ:
    • (Ερωτόκρ. Γ́ 1730)·
    • Αυθέντες ευγενέστατοι, της Δύσης μεγιστάνες … όλοι να ομονοιάσετε (Ψευδο-Γεωργηλ., Άλ. Κων/π. 251)·
    • (με την πρόθ. μετά + γεν.):
      • (Χρον. Τόκκων 1615).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. = ενωμένος, μονοιασμένος:
  • α δεν την ήθελε μεράσει (ενν. ο βασιλέας τη βασιλεία του), εστεκέτονε (ενν. οι υιοί του) καλά και ομονοιασμένοι … (Χρον. σουλτ. 53²⁰).

[<ουσ. ομόνοια + κατάλ. ‑άζω. Τ. μονοιάω ποντ. Ο τ. και σήμ. Η λ. στο Βλάχ. (λ. ομωνι‑)]

• Συμφιλίωση, μόνοιασμα· ομόνοια, σύμπνοια:
  • (Αχέλ. 520).

[<ομονοιάζω + κατάλ. ‑ση]