• I. Ενεργ.
  • 1) (Προκ. για τείχος) υψώνω, «σηκώνω»:
    • (Διγ. Z 3782).
  • 2) Σηκώνω, κουβαλώ:
    • (Μάξιμ. Καλλιουπ., Κ. Διαθ. Μάρκ. β´ 11).
• II. Μέσ.
  • 1) Υψώνομαι:
    • κάλαμοι επεφύοντο εις ύψος επηρμένοι (Διγ. Gr. 2351).
  • 2) (Μεταφ.) αιωρούμαι, πετώ πάνω από κάπ.:
    • (Διγ. Gr. 616).
  • 3)
    • α) Περηφανεύομαι, καυχιέμαι, το παίρνω επάνω μου:
      • Αυτός καθού εφάνηκε το νίκος εδικό του, επήρθηκε (Χρον. Τόκκων 1795)·
    • β) φρ. επαίρνεται ο νους μου = «παίρνουν αέρα τα μυαλά μου»:
      • (Χρον. Τόκκων 1539)·
    • γ) σαστίζω:
      • εκ του φόβου επάρθηκα (Απόκοπ. 76).

• Η μτχ. παρκ. ως επίθ. =
  • 1) (Προκ. για πρόσωπο) περήφανος, υπεροπτικός:
    • δυνάστης επηρμένος (Καλλίμ. 25).
  • 2) (Προκ. για θρόνο) υψηλός, μεγαλοπρεπής:
    • (Διγ. O 72).
• Το ουδ. της μτχ. παρκ. ως ουσ. = περηφάνεια, αλαζονεία:
  • άφες το επηρμένον (Λίβ. P 1316).

[αρχ. επαίρω. Το μέσ. και σήμ. λόγ.]