• Α´ (Mτβ.) κάνω κ. απαλό, μαλακό·
  • (προκ. για συναίσθημα) μετριάζω την ένταση:
    • την οργήν του ουρανού μερώνει κι απαλαίνει (Σουμμ., Παστ. φίδ. E´ [1138])·
  • (προκ. για ψυχική διάθεση):
    • την όρεξή της τη σκληρή λιγάκι ν’ απαλύνει (Kατζ. B´ 396).
• Β´ (Aμτβ.) χάνω από την έντασή μου, γίνομαι ήπιος:
  • το δυνατό απαλαίνει, όλα μερώνουν (Eρωτόκρ. Δ´ 167)·
  • (προκ. για ψυχική διάθεση):
    • μπορεί να τσ’ απαλύνει η όρεξη και προς εσέ να κάμει ελεημοσύνη (Πανώρ. A´ 141).

[<αρχ. απαλύνω (και σήμ.). H λ. στο Bλάχ. και σήμ.]