• 1) Υψηλός, που υψώνεται πολύ από το έδαφος:
  • μεγάλα δένδρα και μετέωρα (Φυσιολ. 341).
• 2) (Ως τιμητική προσφών.) που υπερέχει από τους άλλους, ανώτερος, σπουδαίος:
  • αρχηγέ μετέωρε (Κορων., Μπούας 117).
• 3) Επηρμένος, υπερόπτης:
  • εσύ …, ο μετέωρος, … θες ταπεινωθεί (Πηγά, Χρυσοπ. 82 (32)).
• 4) Ασταθής:
  • μετέωρον ζωήν (Ευγ. Γιαννούλη, Επιστ. 81³⁶).
• 5) Εύθυμος, φιλοπαίγμονας, χωρατατζής:
  • ήτον … μέτωρος, … γλυκόλογος (Συναδ. φ. 22^r).

[αρχ. επίθ. μετέωρος. Ο τ. στο ουδ. ως ουσ. και σήμ. ιδιωμ. Η λ. και σήμ.]