• Είδος αρωματικού καρύου, ο καρπός του φυτού βαλανίτης ο αιγυπτιακός·
  • (εδώ συνεκδ. για το φυτό):
    • δένδρα έχοντα … καρπόν ως της μυροβαλάνου, της ούσης προς την Αίγυπτον (Βίος Αλ. 4929).

[μτγν. ουσ. μυροβάλανος]

• Δημήτριος … ο μυροβλύτης του Χριστού (Παϊσ., Ιστ. Σινά 1924).

[<ουσ. μύρον + βλύζω. Η λ. τον 6. αι. και σήμ.]

• (Προκ. για άγιο) μυροβλύτης:
  • (Κρασοπ. AO 84).

[<ουσ. μυροβλύτης με επίδρ. του αρχ. βρύω]

• Κάνω κάπ. ή κ. να αναδίδει ευωδία, να μοσχοβολά:
  • τα ρόδα τα τερπνά μυροδοτούν τον κόσμον (Φλώρ. 1356).

[<ουσ. μύρον + ‑δοτώ. Η λ. τον 8.-9. αι.]

• Δοχείο, θήκη μύρου:
  • (Παϊσ., Ιστ. Σινά 2136).

[<ουσ. μύρον + θήκη. Η λ. τον 5. αι.]

• Αλείφω (νεκρό) με μύρα, με αρώματα, βαλσαμώνω:
  • απέθανεν ο Ιωσέφ … και εμυροκόπησαν αυτόν και εβάλθην εις το σεντούκι εις την Αίγυφτο (Πεντ. Γέν. L 26).

[<ουσ. μύρον + ‑κοπώ. Πβ. λ. ‑ρο(δ)ο‑ σε κυπρ. δημ. τραγ.]

• α) Αρωματικό έλαιο, φυτικό ή τεχνητό:
  • λιβάνι, μύρα, αρώματα, πράγματα ευωδισμένα (Σουμμ., Παστ. φίδ. Έ [400])·
• β) (εκκλ.) προκ. για το μύρο που αναβλύζει από το σώμα αγίου:
  • (Παϊσ., Ιστ. Σινά 625).

• Εκφρ. (εκκλ.) άγιο ή μέγα μύρο(ν) = το αρωματικό έλαιο με το οποίο ο ιερέας χρίει το βαπτιζόμενο:
  • (Δωρ. Μον. (Βαλ.) 44), (Έκθ. χρον. 67³¹).

[αρχ. ουσ. μύρον. Ο τ. και σήμ.]

• α) (Εκκλ.) το άγιο μύρο (βλ. μύρο(ν) Εκφρ.):
  • πίνε κρασί συγκεραστόν απολιγού σαν μύρος (Γεωργηλ., Θαν. 541)·
  • (με το επίθ. άγιον· εδώ σε αναχρονισμό):
    • (Καρτάν., Π. Ν. Διαθ. φ. 188^r)·
• β) προκ. για το μύρο που αναβλύζει από το σώμα αγίου:
  • (Μαχ. 32²⁹)·
  • (με το επίθ. άγιον):
    • είδα … νεκρούς κι ετρέχαν το άγιον μύρος (Διγ. Esc. 551).

[<ουσ. μύρον με μεταπλ. Η λ. στο Somav. (λ. ‑ον) και σήμ. ιδιωμ. (Δημ., λ. ‑ο(ν)· πβ. ΙΛ, λ. αγιομύρος]

• (Εκκλ. στον πληθ.) οι γυναίκες που πήγαν στον τάφο του Ιησού για να αλείψουν το σώμα του με μύρα:
  • (Μυστ. 62).

[θηλ. του μτγν. επιθ. μυροφόρος ως ουσ. Η λ. στο Meursius (λ. ‑οι) και σήμ.]