• 1) Ηγεμόνας, κυβερνήτης:
  • (Βεν. 83), (Προδρ. IV 267).
• 2) Αρχηγός:
  • (Σφρ., Χρον. 188²)·
  • έκφρ. ο άρχων του κακού = ο διάβολος:
    • (Αχέλ. 1270).
• 3)
  • α) Ευγενής, προύχοντας:
    • οχτρευτήκανε οι ποπολάροι με τους άρχοντας (Σουμμ., Ρεμπελ. 169)·
  • β) σημαίνουσα προσωπικότητα:
    • (Φαλιέρ., Ρίμ. 198 κριτ. υπ).
• 4)
  • α) Αξιωματούχος:
    • (Διήγ. Βελ. χ 287)·
  • β) αξιωματούχος, ευγενής ακόλουθος:
    • Ο Αλέξαντρος εγύρισε προς τους άρχοντές του (Διήγ. Αλ. V 85).
• 5) Πλούσιος:
  • κληρικούς και άρχοντες και επτωχούς (Συναδ. φ. 22^v).
• 6) Ιδιοκτήτης, κύριος:
  • ο άρχων του πραγμάτου (Ασσίζ. 76⁷).
• 7) (Προσφών.):
  • Σταθείτε, πάντες άρχοντες (Νεκρ. βασιλ. 1).
• 8) (Με λ. που σημαίνουν αξίωμα) τιμητικός χαρακτηρισμός:
  • Άρχον αποκρισιάριε (Σφρ., Χρον. 104¹⁵).

[αρχ. ουσ. άρχων. Ο τ. στο Βλάχ. και σήμ.]