ΤΟΥΡΚΙΑ

Έτσι τα βλέπω

Α. ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Τρεις τραυματίες από έκρηξη

Δεν είναι του επιπέδου μας

Το γιατί εργάζεται ο άνθρωπος, ποιο σκοπό υπηρετεί η εργασία για τη ζωή και την κοινωνία, γιατί η εργασία είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπου και όχι προνόμιο κάποιων, είναι θέματα που χρειάζεται να αναλυθούν κάτω από άλλο πρίσμα μέσα στον τεχνοκρατούμενο κόσμο της εποχής μας.

Τρεις άνθρωποι τραυματίστηκαν χθες από έκρηξη που σημειώθηκε σε κτίριο όπου στεγάζονται τα γραφεία μιας τουρκοαμερικανικής ένωσης, στα Άδανα της Νότιας Τουρκίας.

ΠΕΤΡΟΣ ΤΑΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Με το μάτι της σύγχρονης πραγματικότητας μπορούμε να διακρίνουμε διάφορες αντιλήψεις για την εργασία: άλλοι εργάζονται για να επιβιώσουν ικανοποιώντας τις βιοτικές τους ανάγκες, άλλοι για να κερδίσουν και να πολλαπλασιάσουν τα υλικά αγαθά, άλλοι εργάζονται για να εξουσιάζουν τους άλλους, άλλοι με την εργασία χαίρονται τη δημιουργία και την προσφορά, άλλοι πάλι ως εργασιομανείς θεωρούν αυτοσκοπό την εργασία και εγκαταλείπουν κάθε ιεράρχηση στόχων για τη ζωή. Στην ίδια επαρχία βρίσκεται και η αεροπορική βάση Ιντσιρλίκ, η οποία χρησιμοποιείται από τον αμερικανικό στρατό για ανεφοδιασμό των δυνάμεών του στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Πριν από μερικά χρόνια η Ευρωπαϊκή Ένωση διεξήγαγε δύο μεγάλες έρευνες στις χώρες-μέλη.

Το ρήμα εργάζομαι προέρχεται από τη λέξη έργο, που σημαίνει και τον σκοπό και το προϊόν της εργασίας.

Στα Άδανα υπάρχει ακόμα προξενείο των ΗΠΑ. Δύο από εκείνες τις έρευνες που δικαιολογούν το ξόδεμα σεβαστών κοινοτικών κονδυλίων και καλούνται κατά διαστήματα να επιβεβαιώσουν ή να διαψεύσουν την πρόοδο στην πολυπόθητη κοινοτική συνοχή.

Το νόημα της εργασίας κατά τη χριστιανική αντίληψη είναι βαθύτερο γιατί έχει σχέση με τις κοινωνικές αξίες και τον ανθρώπινο προορισμό.

Στο μεταξύ, ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος F-16 συνετρίβη χθες κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικής πτήσης στην Νοτιοανατολική Τουρκία.

Επιφανειακά, τουλάχιστον, τα ερωτήματα δεν παρουσίαζαν την παραμικρή συγγένεια.

Στην Παλαιά Διαθήκη η φύση της εργασίας εξυψώνεται από την αρχή της δημιουργίας.

Τα αίτια της συντριβής δεν έχουν διευκρινιστεί, ενώ ο πιλότος διασώθηκε με το αλεξίπτωτο.

Στην πρώτη έρευνα, το ζητούμενο ήταν κατά πόσον οι Ευρωπαίοι κηδεμόνες αναθρέφουν με ορθολογικό τρόπο τα προσφιλή τους τέκνα.

Ο άνθρωπος, σαν δημιούργημα του Θεού, τοποθετείται στο χώρο του παραδείσου, σ' ένα οικείο περιβάλλον προς την εικόνα του.

ΡΩΣΙΑ

Στη δεύτερη, πόσο καθαρό διατηρούν τον δημόσιο και τον ιδιωτικό τους χώρο.

Εκεί δε μένει αδρανής και άπρακτος, αλλά του δίνεται η θεϊκή εντολή να καλλιεργεί τη γη και να τη φυλάσσει.

Υπέρ της ταφής του Λένιν ο Γέλτσιν

Φαντάζομαι ότι δεν θα εκπλαγείτε εάν πληροφορηθείτε ότι η Ελλάδα - και η Νότια Ιταλία, αν δεν απατώμαι - αρίστευσε στην ανορθολογική διαπαιδαγώγηση. Δηλαδή, ενώ ο σκοπός του ανθρώπου είναι η ομοίωση με το Θεό, η εργασία είναι αξία και λειτούργημα αυτού του σκοπού και δεν έρχεται σε αντίθεση με αυτόν.

Υπέρ της ταφής του Λένιν, το ταριχευμένο σώμα του οποίου εκτίθεται εδώ και περισσότερα από ογδόντα χρόνια στο μαυσωλείο της Κόκκινης Πλατείας, τάχθηκε χθες ο πρώην πρόεδρος της Ρωσίας Μπορίς Γέλτσιν.

Στην πατρίδα μας μπορεί να φας ένα ηχηρό σκαμπίλι, ακόμη και αν προσκομίσεις έλεγχο με δεκάρια, όπως μπορεί και να σε χαϊδολογήσουν, ακόμη και αν πρωτεύσεις στις κοπάνες.

Η εργασία χαρακτηρίζεται ως καλή ή κακή όχι από το είδος της, αλλά από τον σκοπό που της δίνει ο άνθρωπος στη ζωή. "Έπρεπε να έχει ταφεί εδώ και πολύ καιρό, όπως το θέλει η χριστιανική παράδοση.

Η συμπεριφορά απέναντί σου δεν εξαρτάται από την καλή ή την κακή σου διαγωγή, αλλά από την ψυχολογική διάθεση των γονιών σου.

Ο πνευματικός άνθρωπος έχει σαν προτεραιότητες στη ζωή τη γνώση του εαυτού του, του Θεού, την αληθινή σχέση με τον συνάνθρωπο - συνεργάτη - και το φυσικό περιβάλλον. Δεν το κάναμε όταν έπρεπε, θα γίνει αργότερα", ανέφερε ο Γέλτσιν σε συνέντευξή του.

Αν τους πετύχεις στις μαύρες τους, δεν σε σώζει καμία Παναγία.

Όλα αυτά στον "Παράδεισο" ήταν αρμονικά, γιατί ο άνθρωπος είχε αγαθές σχέσεις με το Δημιουργό του. Η αντιπαράθεση σχετικά με τη σορό του Λένιν αναζωπυρώθηκε πέρσι, έπειτα από την πρόταση που διατυπώθηκε από το περιβάλλον του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν για την ταφή του Λένιν. Εξίσου αποκαλυπτικά ήταν τα αποτελέσματα και στη δεύτερη έρευνα. Γι' αυτόν τον λόγο και η εργασία ήταν χωρίς πόνο και κόπο. Ο σκηνοθέτης Νικίτα Μιχάλκοφ είχε δηλώσει ότι "δεν μπορεί κανείς να μισεί σε τέτοιο σημείο κάποιον, ώστε να μην τον αφήνει να αναπαυθεί κάτω από το χώμα". Εδώ οι Έλληνες φανέρωσαν την εξής πανευρωπαϊκή, αν όχι παγκόσμια, πρωτοτυπία. Από τη στιγμή που ο άνθρωπος με τον εγωισμό του διέκοψε την επαφή του με το Θεό, τότε το κακό εισχώρησε παντού στη ζωή, γεγονός που είχε συνέπειες και στον τομέα της εργασίας. Από την πλευρά του, το Κομμουνιστικό Κόμμα άρχισε συλλογή υπογραφών, για να παραμείνει η σορός του Λένιν στο μαυσωλείο του. Ήρθαν πρώτοι και τελευταίοι ταυτοχρόνως.

ΡΩΣΙΑ

Πρώτοι, όσον αφορά στην καθαριότητα του ιδιωτικού τους χώρου, τελευταίοι, όσον αφορά στην καθαριότητα του δημοσίου.

Απείλησαν τη μητέρα του άτυχου στρατιώτη

Ο Έλληνας νοικοκύρης μπορεί να βγάλει φουσκάλες μέχρις ότου γυαλίσει και το πιο μικρό τασάκι στο σαλόνι του, αλλά αντιλαμβάνεται τον δημόσιο χώρο σαν μια τεράστια χωματερή, όπου θα μπορούσε και ν' αδειάζει τα σκουπίδια κατευθείαν από το μπαλκόνι του, εάν εξασφάλιζε την ατιμωρησία.

Άγνωστοι απείλησαν και αποπειράθηκαν να δωροδοκήσουν τη μητέρα Ρώσου στρατιώτη, ο οποίος υποβλήθηκε σε ακρωτηριασμό των ποδιών και των γεννητικών του οργάνων ύστερα από βίαιο ξυλοδαρμό από ανωτέρους του κατά την περίοδο εκπαίδευσης νεοσύλλεκτων στην ακαδημία αρμάτων μάχης στο Τσελιαμπίνσκ, προκειμένου να αποσιωπήσει το μαρτύριο του γιου της, όπως αποκαλύπτει η μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα "Κομσομόλσκαγια Πράβντα".

Κοινός παρονομαστής και στις δύο έρευνες;

Σύμφωνα με τη μητέρα του 18χρονου στρατιώτη, Γκαλίνα Σίτσεβα, "μου πρότειναν να κουκουλώσω την υπόθεση με αντάλλαγμα ένα μεγάλο χρηματικό ποσό και με απείλησαν".

Ένας αβάσταχτος εαυτουλιδισμός. Το πιο εγωιστικό και το πιο αυτάρεσκο έθνος.

Με γνώμονα πάλι τον εαυτό μας, κρίνουμε τη 17 Νοέμβρη. Εάν στήσει κανένας αυτί στις κουβέντες μας, θα πιστέψει ότι στήθηκε ένας από τους πιο ισχυρούς καταδιωκτικούς μηχανισμούς, μέσα κι έξω από την Ελλάδα, μόνο και μόνο για να δικαιώσει τις προσωπικές, τις ασήμαντές μας προκαταλήψεις. Όσον καιρό η οργάνωση δρούσε ανενόχλητη, επικρατούσε η πιο εκκωφαντική σιωπή, ανάμεικτη άλλοτε με φόβο - μήπως συμπεριλάβουν κι εμάς στις προγραφές - και άλλοτε με νοσηρή συνενοχή: τα παλικάρια, εκεί έξω, θα «κανόνιζαν» όσους μας καρπαζώναν καθημερινά. Οι εφημερίδες έδιναν μάχη για να δημοσιεύσουν τις προκηρύξεις τους, έστω και αν γνώριζαν ότι, σε πολλές από αυτές, το όνομα του θύματος έμενε κενό ώς την εσχάτη ώρα και πως η ίδια η προκήρυξη θα κατέληγε στον κάλαθο των αχρήστων αν το θύμα είχε Άγιο. «Σκοτώνουμε για να μας δημοσιεύσετε». - «Σας δημοσιεύουμε επειδή σκοτώνετε». Ουδείς έχανε τον ύπνο του με αυτήν τη διεστραμμένη εξίσωση.

Από τη στιγμή που τους μπαγλαρώσαν, αλλάξαμε κι εμείς τροπάρι. Σαν κάτι αντράκια που προπηλακίζουν τους κακούργους, αρκεί να τους πετύχουν αλυσοδεμένους. Τώρα, μάλιστα. Μπορούσαμε να τους κρίνουμε αφ' υψηλού. Να χλευάσουμε τις ενδυματολογικές προτιμήσεις τής Σωτηροπούλου. Να σκανδαλιστούμε - εμείς, που στραβωνόμαστε στις δημόσιες βιβλιοθήκες και δεν ανοίγουμε ποτέ τηλεόραση - με τα ασύντακτα ελληνικά τού Κουφοντίνα. Τόσο απαίδευτοι, όλοι, τόσο μικροαστοί. Είναι δυνατόν να μας «εκπροσωπούσαν» τόσα χρόνια; Αν το ξέραμε - θέλει και ρώτημα; Ασφαλώς και θα βγαίναμε στους δρόμους. Δεν θα το επιτρέπαμε επ' ουδενί - να ρίχνουν ρουκέτες αυτοί οι άξεστοι, να πυροβολούν αυτοί οι αγροίκοι. Άκου, από τη Θεσπρωτία, άκου, από τη Χαλκίδα. Μαγάρισαν το όραμά μας οι καράβλαχοι. Πάλι καλά που υπάρχει και αυτός ο Γιωτόπουλος. Φαίνεται του επιπέδου μας. Αρνείται όμως τα πάντα. Χάθηκε ο κόσμος να ομολογήσει;