Το πνεύμα του τόνου

Σκηνές

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Ούτε παρίστανα ούτε ήμουν ούτε και θα γίνω κριτικός. Πόσο μάλλον θεάτρου.

Κάποια περίοδο μανιακός θεατής, ναι. Και όποιος θέλει ας το πιστέψει. Έτυχε να δω έργα και δέκα φορές. Ας είναι καλά εκεί που βρίσκονται ο Αγγ. Τερζάκης και ο Ανδ. Θεοτοκάτος. Ο πρώτος με "έχωνε" στο Εθνικό.

Θεατρίστηκα λοιπόν. Και είδα. Είδα τον κ. Π. Χατζηκουτσέλη να κάθεται στο παγκάκι ενός πάρκου και να κοιτάζει κάποιον αόρατο, για τους θεατές, υποψήφιο ερωτικό σύντροφο. Σταυρώνει τα χέρια στα γόνατα, χαμογελά σπαρακτικά και… τέλος. Η σκηνή κράτησε μισό δευτερόλεπτο. Και απογειώθηκα!

Ο κ. Απ. Γκλέτσος, κατάδικος σε στρατόπεδο, μεταφέρει, για καψώνι, πέτρες από τη μιαν άκρη της σκηνής στην άλλη. Κάποια στιγμή "χαϊδεύει" μια πέτρα, ευχαριστημένος για την "ωραία" τοποθέτησή της! Έχω δει παιδάκι, σπουδαίους μαστόρους που έφτιαχναν ξερολιθιές. (Έλειπε το φίδι στην ξερολιθιά του Κ. Μύρη). Κι αυτή η σκηνή κράτησε μισό δευτερόλεπτο. Ίσως την είδα μόνο εγώ.

Ο κ. Κ. Κοντογιάννης και ο κ. Γκλέτσος τελείως ακίνητοι σε μια στιγμή ερωτικής παράκρουσης "ρουφάνε" όλο το στομάχι τους έτσι που να φανεί ολοκάθαρα, σαν ακτινογραφία, ο σκελετός του στήθους. Κι αυτό μισό δευτερόλεπτο. Ο κ. Γ. Γιαννόπουλος, ντυμένος γυναίκα του Μεσοπολέμου, τραγουδά έξοχα το τραγούδι του Σπανού. (Να ευλογήσω τα γένια μου; Οι στίχοι δικοί μου. Προ χρόνων). Πάει στο μπουντουάρ, βγάζει τις βλεφαρίδες και ξεβάφεται σαν να βγάζει από πάνω του ξυράφια.

Και αόρατος, άσπιλος, άχραντος, μακρινός και άφαντος ο μεγάλος φίλος και παλιό μου καθηγητής Γιώργος Θεοδοσιάδης. Και όλα τα παιδιά. Έτσι μάλλον κερδίζεται η ζωή.

Αλλά με τέτοια σιωπή και τέτοια εκδίκηση;