ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΕΝΙΚΟ Οι μάσκες…

ΑΜΑΛΙΑ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ

Δεν είχες πολλή όρεξη, αλλά τι να έκανες; Μασκαρεύτηκες. Το τεράστιο καρναβάλι είχε απλωθεί παντού. Δεν είχες λυτρωμό - εάν δεν άρχιζες κι εσύ να χορεύεις στον ξέφρενο ρυθμό του θα σε συνέθλιβε. Πρόλαβες να πάρεις τρεις μάσκες, μια περούκα κι ένα κλομπ από έναν πάγκο. Τα πλήρωσες ακριβά, αλλά έπρεπε να έχεις τον αναγκαίο εξοπλισμό να επιβιώσεις μέσα στον χορό. Αφέθηκες στο πλήθος.

Έβαλες την πρώτη μάσκα. Της αθωότητας. "Πίστεψέ με", σου φώναξε ένας μασκαράς και σε πήρε αγκαλιά, σ' ένα μεθυστικό τανγκό. "Σου είπα πόσο σ' αγαπώ; Πόσο σ' εκτιμώ; Ότι θέλω το καλό σου; Εμπιστεύσου με. Κάνε ό,τι σου λέω, θα ευτυχήσεις". Για να γλιτώσεις από το ασφυκτικό, αρπακτικό κράτημά του πέταξες κάτω τη μάσκα. Ως διά μαγείας εξαφανίστηκε.

Κοίταξες γύρω μου. Το πλήθος - ίσως και άθελά του, γινόταν ολοένα και απειλητικότερο. Θα σε καταπλάκωνε. Μοναδικό καταφύγιό σου, η επόμενη μάσκα. Το πρόσωπο της εξουσίας. Από πάνω, περούκα χαρτονομισμάτων. Το σκήπτρο στο ένα χέρι. Το κλομπ στο άλλο.

Όλα άλλαξαν. Βρέθηκες στο επίκεντρο μιας μελωμένης κυψέλης. "Σε αγαπάμε", φώναζαν από παντού. Το οξυγόνο είχε χαθεί από τον αέρα. Το κεφάλι σου, επικίνδυνα ελαφρύ. Ίλιγγος. Παραισθήσεις. Ίσως και τάση για εμετό. Χανόσουν.

Γι' αυτό και έβαλες την έσχατη μάσκα. Της "αδιαφορίας". Βόλευε. Δεν χρειαζόταν να αλλάξεις τίποτε άλλο: οι ρυθμοί του καρναβαλιού ήταν τέτοιοι, που μόνο η μάσκα προλάβαινε να ξεχωρίσει. Όλοι απ' αυτήν σε έκριναν.

Έβαλες τη μάσκα. Ο όχλος σταμάτησε να σε πνίγει. Στράφηκε αλλού. Εσύ ακόμα ψάχνεις ένα ήσυχο μέρος, όπου θα μπορέσεις να βγάλεις την γκρίζα μάσκα, χωρίς να κινδυνεύεις.